Bütün çocuklar sokakta toplanmıştı. Topunu, bisikletini, oyuncağını aldığı gibi sokağa akın etmişlerdi. Çocuk olmanın verdiği mutluluk yüzlerinden okunuyordu. Biri hariç bütün çocuklar gülümsüyordu. Tamamı çocuklardan oluşan bu minik grupta bir tek Onur gözleri uzaklara dalarak dinliyordu konuşulanları. Çocuklar arasında geçen bu konuşmanın konusu yaklaşan anneler günüydü.bütün çocuklar annesine ne alacağını kararlaştırmıştı. Onur ise 2 yıl önce kötü bir hastalık yüzünden kaybettiği annesini düşünüyordu. "Keşke, benim annemde yaşasaydı, dünyadaki en güzel hediyeyi ona verirdim" diye düşündü. Akşam olduğunda tüm çocuklar evlerine dağıldı. Onur eve gitti ve odasına kapandı. Annesi öldüğünden beri her gün bir papatya koparıp, cam bir kavanoza koyardı Onur. Çünkü annesinin en sevdiği çiçek papatyaydı.Kavanozun kapağını açıp derin bir nefes çekip kokladı çiçekleri. Ciğerleri papatya kokusuyla dolmuştu, sanki annesine sarılmıştı. Aradan bir kaç gün geçti ve beklenen gün geldi. Tüm çocuklar ellerinde hediyelerle annesinin yanındaydı. Onur kavanozunu bir poşete koyup mezarlığın yolunu tuttu.
