Vergeten || De krachten van Quomenta

Proloog

Nerissa loopt langzaam van haar huis naar het meer. De kale bomen en de grauwe lucht verraden hoe koud het is. Maar Nerissa trekt zich er niet veel van aan. Alleen de rijke burgers kunnen zich wat warmere kleding veroorloven dan wat ze aanheeft. Een simpel wit jurkje met vieze vlekken.

Veel geld hebben ze niet thuis. Nerissa onderhoudt zelf eigenlijk alles. Haar vader en haar broer zijn omgekomen in de oorlog. De vreselijke oorlog. Haar moeder is ernstig ziek geworden door de slechte zorg.

De oorlog gaat tussen Quomenta en Ainos, ons buurland. Maar in Ainos zijn er geen mensen met gaven en in Quomenta dus wel. Dat zou dus in ons voordeel moeten zijn. Maar Ainos neemt alle mensen met gaven gevangen, stuk voor stuk. Elke keer proberen ze mensen mee te nemen. En blijkbaar hebben iets gevonden waardoor het iemand zijn/haar krachten kan afnemen. Vreselijk. Verder zijn ze een erg slim en rijk land en hebben ze veel betere technologie dan ons.

De armoede is niet normaal in ons land. Je hebt de rijke burgers, die wonen in de steden en zelf bedrijven etc. hebben. Ook zijn veel mensen met gaven rijk. Ze beschermen ons vooral en zij zitten in de regering. Je hebt enorm veel soorten gaven en Nerissa vind ze stuk voor stuk geweldig. Zelf is ze een Waterbeheerser.

Als ze aankomt bij het meer gaat ze zitten en pakt ze de emmer. Snel kijkt ze om haar heen of er iemand is. Niemand te zien. Ze sluit haar ogen en concentreert op de energie van het water. Langzaam komt het omhoog totdat ze het uiteindelijk in de emmer krijgt. Zoiets kost haar vrij veel moeite. Daarom kijkt ze enorm op naar de geleerde Waterbeheerser. Ze kunnen haast moeiteloos een enorme vloedgolf maken. Dat zou ze zelf ook heel graag willen.

Maar het kan niet. Ze is altijd enorm bang om haar gave te laten zien. Niemand weet ervan. Zelfs haar moeder niet. De reden is dat als je een gave hebt je wordt meegenomen. Ze brengen je naar de heilige berg Photini. Daar worden alle mensen met een gave - Eudoxen genoemd - opgeleid zodat ze het leger in kunnen. Als ze wordt weggenomen bij haar moeder heeft ze niemand meer. En niemand kan haar dan verzorgen en ze is zo ziek.

Nerissa schudt heftig haar hoofd. Tranen komen in haar ogen. Niet nadat wat er is gebeurd met vader en Dyo. Ze hield zoveel van haar broer en vader. Een paar jaar geleden werden alle mannen boven 12 opgeroepen om het leger in te gaan. Degenen met krachten en ook die zonder. Ze kregen na een slagveld te horen dat ze allebei waren omgekomen. Dat was 1 van de ergste momenten in Nerissa's leven. Ze haatte de oorlog zo erg.

Ze stond op en pakte de emmer om weer naar huis te sjokken.

Ze had het nog niet eens gehad over het Avakaivon. Dat was het hypermoderne lab in Kirnis, een grote stad. Het scheen dat daar mensen werden getest en onderzocht zodat ze een soort van super Eudoxen werden ofzo. Maar het konden ook geruchten zijn. Hoe kon zo'n dom boerenmeisje dat nou weten?

Toen Nerissa eindelijk weer aankwam bij haar huis was ze uitgeput. Elke dag moest ze die reis maken van het grote meer naar haar huis wat wel een paar kilometer lopen was!

Ze plofte op de stoel.

Het was zo stil in het huis dat het bijna eng was. Moeder zal waarschijnlijk slapen, dat doet ze veel sinds ze ziek was. Geruisloos ging Nerissa naar haar eigen kleine kamer.

Ze keek door het raam en zag hoe mooi de lichten uit de stad schenen. Hier in haar woonplaats - Erqunto - was nauwelijks elektriciteit.

Nerissa werd verdrietig. Ze werd elke dag, elk uur, elke minuut, élke seconde met haar neus op het feit gedrukt dat ze zo arm waren en als de oorlog heftiger zou worden, dat ze het niet zouden redden.

Ze gaat maar vroeg slapen vandaag want verder heeft ze niks te doen. Ook om de honger te stillen. Vandaag hebben ze geen avond eten. Er wordt 2 keer per voedsel geleverd en je kan zelf dingen verbouwen. Maar de oogst was niet goed en het geleverde voedsel was op. Dus geen eten. Nerissa hoopte vurig dat haar moeder het zou overleven. Ze is haar enige dierbare. En toen viel ze in slaap.
------------------------------
'DOE OPEN, EN NU METEEN OF WE RAMMEN HEM OPEN!' schreeuwde een harde stem.

Nerissa schrikt wakker en kijkt door het raam.

2 bewakers van Quomenta en Photini. Daarvoor moet de deur wel open, ook al is het midden in de nacht.

Nerissa huiverde. Als zij kwamen moest er wel iets heel belangrijks aan de hand zijn. Waarom zouden ze aankloppen bij een boerenmeisje?

Voorzichtig klom ze uit bed en keek bij haar moeder. Ze lag recht op in haar bed.

'Nerissa liefje, wat is er aan de hand?' vroeg ze zacht.

'Moeder, 2 bewakers van Photini.' Zei het meisje bang.

'Doe maar open.'

En toen ging Nerissa naar de deur en opende hem.

De bewakers keken haar kil aan.

'Nerissa Pholenta?' zei 1 van de bewakers.

Ze knikte hevig.

'U moet met ons mee, en wel direct.'
Ze schrok van zijn woorden. Weg uit Erqunto?

'Maar waarom?' zei ze uiteindelijk.
Toen kwam moeder uit haar kamer gelopen.

'Wat is er aan de hand hier?' zei ze zwak.
'Mevrouw, uw dochter moet mee met ons.' zei de bewaker hard.

'We hebben orders gekregen. Iemand heeft uw dochter gezien bij het meer en zag dat ze een Watermeester was. Ze gaat met ons mee naar Photini of Kirnis. We weten het nog niet zeker, we krijgen nog orders.'

Haar mond ging open, iemand had haar gezien.
Moeder kijk haar aan en keek ongelovig naar Nerissa.

'Nee, dat kan niet. Ik ken mijn dochter. U heeft een fout gemaakt!' schreeuwde moeder.

'Nee, dat hebben we niet.' zeiden de bewakers.

Ze pakten Nerissa hardhandig op en gooiden haar over de schouder.

Ze begon te gillen: 'NEE, MAMA, IK WIL NIET WEG!' en ze huilde.

Ze zag hoe haar moeder instortte en zag hoe ze steeds verder van haar af was.

'NEE!' krijste ze nog 1 keer voordat alles om haar heen 1 donkere duisternis werd.

Ha, nu wordt het leuk 😌 wat vinden jullie tot nu toee? :) ik hoop dat het een heel leuk boek wordt en uiteindelijk een trilogie. Maar niks is nog zeker. Tot bij het volgende hoofdstuk 💋💋

Kaart van Ainos en Quomenta

Dit is Nerissa :)