Vergeten || De krachten van Quomenta

2

Een snerpend, luid geluid drong binnen in Nerissa's oren.

Het was een alarm. 

'Goedemorgen, Eudoxen. Wij verzoeken u om nu op te staan en dan mag u naar de eetzaal.' zei een robotstem door de speakers. 

Nerissa stapte geërgerd uit bed en keek naar de klok. 07:45 uur, veel te vroeg. Ze keek zoekend door haar kleine om wat kleren te vinden. Door het slechte contrast kon ze nauwelijks de kast zien.

Toen ze er eindelijk voor stond, trok ze hem open. Ze pakte een wit shirt, een wit vest en een witte broek. De witte schoenen en sokken stonden ook al klaar.

Ze was hier nog maar  1 dag maar ze werd nu al gek van de lichte kleur. 

Er stond een spiegel in de badkamer en ze bekeek zichzelf. Het was zo gek, ze wist niks meer van zichzelf.

Bij de spiegel zag ze een meisje met lichtbruin haar en haar ogen, al zei ze het zelf, ze waren prachtig. Smaragdgroen en zo helder. Alsof ze licht gaven.

En zo ontdekte ze stukje bij stukje iets van haarzelf.

Snel waste ze zichzelf en ging daarna snel naar de eetzaal.

Nerissa stapte uit haar kamer en zag vele mensen lopen richting de eetzaal. De meeste liepen al veel verder dan haar. Ze had geen idee waar ze heen moest dus ze volgde de rest maar.

Uiteindelijk kwam ze aan in de eetzaal en ging in de lange rij staan om het ontbijt op te scheppen.

Toen ze aan de beurt was, kreeg ze door dat ze niet zoveel kregen.

1 droog broodje, zonder beleg en een kopje thee zonder enige smaak.

Ze stapte uit de rij en keek om zich heen. Iedereen zat bij elkaar in groepjes en ze had geen idee waar ze moest zitten. Ze keek rond, zoekend of iemand alleen zat.

Plots voelde ze een hand op haar schouder en Nerissa schrok zich dood. Ze liet van de schrik haar dienblad vallen. Het kopje spatte uit elkaar en alle glasscherven lagen verspreid over de grond. Het broodje viel met een plof op de grond.

'WAT DENK JE DAT JE AAN HET DOEN BENT, JONGEDAME?' schreeuwde een stem. 

De brede vrouw van de keuken stond op en ging voor Nerissa staan. Ze knipte in haar vingers en een bediende kwam en ging de scherven opruimen.

Het rumoer wat er eerst was, was helemaal verdwenen en iedereen keek het meisje aan. 

'Dit kan echt niet, wie ben je trouwens? Ik heb je nog nooit gezien.' zei de vrouw luid. Ze keek Nerissa onderzoekend aan met spleetjes.

Nerissa kon geen woord uitbrengen. 

'Uhum, neem me niet kwalijk.' zei een mannenstem.

Kratos kwam tevoorschijn met zijn mannen. 'Hylón, dit is Nerissa Pholenta, ze is gisteren aangekomen. Ik weet het, ze lijkt me nu niet heel erg snugger, maar we zullen het zien. En als straf zal ze het wel zwaar hebben in haar 1e training, neem ik aan.. En bovendien heeft ze nu geen eten.' 

Nerissa keek met grote ogen naar de 2 volwassenen die zachtjes aan het mompelen waren. 

Een extra zware training? Het meisje rilde, ze had geen idee wat haar te wachten stond. 

De 2 mensen schonken haar nog 1 blik en toen ontstond het rumoer weer in de eetzaal.

Alle mensen in de zaal keken naar haar. 

Ze voelden hoe het bloed naar haar wangen steeg en het voelde alsof ze zo rood was als een tomaat. 

Toen iedereen weer een beetje begon met hun gesprekken voelde ze dezelfde hand als net op haar schouder. 

'Hé, sorry dat ik je zo liet schrikken. Nu zit je in de problemen door mij, sorry!' zei een meisjesstem achter haar.

Een bruinharig meisje met lichtblauwe ogen keek haar aan. 

'Hoi, ik zal me even voorstellen! Ik ben Eirini. Dat betekent vrede..' zei het meisje vrolijk. Alhoewel, de laatste zin was niet zo vrolijk. 

'Ja, hoi! Ik ben dus Nerissa. Waarom hebben jouw ouders je vrede genoemd?' vroeg Nerissa nieuwsgierig. 

'Omdat het oorlog is.' antwoordde het meisje simpel.

'Oorlog? Maar daar weet ik niks van!' zei Nerissa verbaasd. 

'Oh, je bent zeker alles vergeten?' zei Eirini zacht.  Nerissa knikte. 

'Hoe weet je dat?' 

'Dat is bijna iedereen hier, enkelen hadden dat niet. Ik was ook alles vergeten, maar maak je geen zorgen. Het komt langzaam terug..' 

Eirini schonk Nerissa een voorzichtige glimlach. 

'Maar vertel eens, ik ben hier dus net nieuw, wat gebeurd hier zoal? En hoe lang zit jij hier al?'

'Nou, Kratos heeft je waarschijnlijk al veel verteld. Wat wil je nog meer weten? Ik zit hier trouwens ongeveer 5 maanden'

Jeetje, dat is lang! 5 maanden, dacht Nerissa.

'Ik wil graag weten wat er in de trainingen gebeurd. Ik hoorde gisteren een gil enzo en ik was dus benieuwd.'

Plotseling werd de blik in Eirini haar ogen heel erg droevig en haar ogen stonden niet zo helder en opgewekt als normaal. 

'D-dat, Nerissa, dat wil je niet weten.' zei het meisje, terwijl het leek alsof ze bijna moest huilen. 

Wat was het nou? En waarom wilde niemand er over praten?

Helloooo, een bonus hoofdstukje! Ik upload dus elke zondag, maar als ik tijd heb schrijf ik nog een hoofdstuk! Ik mag Eirini wel, jullie? En wat is de training :$