Ik zie Luka weer op me afkomen en ik begin sneller te wandelen tot ik hem niet meer zie. Ik blijf wandelen en ik kijk achter me of hij me niet volgt. Ik struikel en ik land in iemand zijn armen. Ik kijk op. Luka... 'Het is geen toeval dat je zo in mijn armen valt, het lot brengt ons samen.' Zegt hij met een grijns. Hij helpt me recht. 'Bedankt.' Zeg ik zo zacht dat hij het net niet hoort en ik wandel weer verder. Ik loop tegen iemand aan. Deze keer is het niet Luka maar Bryan. Die mij gewoon laat vallen en doet alsof ik niet besta. Bryan loopt door en ik zit daar op de grond... Forever alone... Ik begin te huilen bij de gedachte dat ik een oud eenzaam vrouwtje wordt met 27 katten.
JE LEEST
Words
Short Story'Liefde is maar een woord....' Mompel ik wanneer ik wat gekalmeerd ben. Ik voel 2 handen op mijn buik. Ik schrik maar ik kijk om. 'Dat denk jij...' Fluistert hij.... #119 in kortverhaal 19/12/2016
