Crazy For You

CHAPTER TWO

Franchella Monique P.O.V

Habang naglalakad kami Wendy papuntang Pricipal's office para kunin yung card namin at mag paalam na rin sa mga teacher's namin

*knock* * knock*

"Come in" alam kong si Principal Mikenly yun boses niya palang

Pag pasok namin ni Wendy nakita agad namin si Principal na pumipirma ng mga files siguro para sa waiver yun may gaganaping camping tong school namin yung pre schooler nga lang

"Oh miss Han and miss Lee what can I do for both of you? Before that have a sit first"

"Ah principal Maikenly can we get our report card now?" Si Wendy na ang pinasalita ko kinakabahan ako eh ewan ko ba kung bakit eh

"Why do you want to get your report card, do you want to transfer to other school?" Yan na nga yung inaasahan ko eh galit na ata si principal

"Yes principal because Monique's mom want us to go to the Korea to start a new life there" habang nagsasalita si Wendy nakita ko sa mga mata ni Principal ang kalungkotan niya sigruo kasi nga isa kami ni Wendy sa mga matatalinong students dito

"Okay if that is your decision okay you can get your card maybe later coz I have something to do I'll call if I already finish of what I am doing right now okay" so mag aantay kami ni Wendy dito hanggang sa matapos na siya sa mga ginagawa niya?

"Alam mo besty kinabahan talaga ako kanina sa pagharap natin kay principal, pero nung sinabi kong sabi nang mama mo na kailangan nating mag baging buhay parang nagbago yung aura niya prang biglang nalungkot na ewan" hindi lang pala ako ang nakapansin pati pala si Wendy rin

Minsan talaga ang nga taong inaakala mong masama sila pala yung mga taong may malalambot ang puso

Nakakalungkot talaga nitong sitwasyon ko nakaka stress, masakit sa part ko ang iwanan ang mga taong nag pasaya sa akin nung time na malungkot ako yung mga taong nandiyan sa tabi ko nung time na mag isa ako nung time na nangangailangan ako ng tulong nandiyan sila para handa akong tulungan, pero kailangan ko ring sundin ang taong mas nakakaalam ng lahat ng tungkol sa akin at yun ay si mama

Si mama yung nasa tabi ko nung iniwan kami ng papa ko si mama yung naging sandigan ko sa buong buhay ko si mama ko ang naging papa ko kapag nanganagilangan ako ng isang papa na magtatanggol sa akin kaya hindi ko kayang suwayin si mama ko kasi ganun ko siya kamahal

"Besty okay ka lang ba? Kanina ka pa nakatunganga diyan hindi mo nga kinakain yang mga pagkain na binili natin may problema ba ha? Kaibigan mo ko syempre kapatid na rin kaya pwede mo akong pag sabiban"

" besty mahirap palang talikuran ang mga taong nagmamahal sayo nuh, ang sakit sa feelings nakaka stress" habang nag kwekwento ako kay Wendy parang gustong gusto ko nang umiyak ng sobrang lakas para mawala lng tong sakit na nararamdaman ko

"Besty ganyan talaga ang buhay minsan masaya minsan malungkot pero kahit gaano pa yan kasakit kalungkot ang nadadama natin kailangan parin nating harapin yang sakit kasi kapag nanatili lang tayo diyan sa sakit na yan hindi tayo makakamove on parang laro lang yan kailangang pagsikapan para malampasan tingnan mo oh parang iiyak ka nanaman halika doin tayo sa garden para wala may makakita"

Umalis kami ni Wendy sa canteen kasi maraming students ang nandoon nag hahabol siguro ng summer class nila pumunta kami sa dating tambayan naming magkakaibigan sa isang sulok lang kami ng bench kami umupo ni Wendy

"Sige pwede ka nang umiyak ng malakas tumigil ka lang kapag tapos ka na" alam talaga ni Wendy kung kailan ako iiyak at kung kailangan ko ng comfort

" Besty *hik* salamat talaga kasi *hik* nandiyan ka sa tabi ko para i comfort ako *hik* kaya mahal kita eh" niyakap ko ng sobrang higpit si Wendy na para bang wala nang bukas

"Yan tuloy besty parang naiiyak na rin ako ikaw kasi eh mapanghawa ka, tahan ka na nga," kaya mahal ko tung si Wendy kasi siya yung lagi kong kasama sa bahay if wala si mama siya rin yung nag cocomfort sa akin kapagmalungkot ako

"Alam mo besty naranasan ko na rin yan ang iwan, ako pa nga ang iniwan eh alam mo nung iniwan ako ng mama ko sa bahay ampunan umiyak talaga ako ng todo, kahit sa murang edad ko noon napaisip ako na hindi ba ako mahal ng mama ko bakit niya ako iniwan nalang dito? I always asking that to my self why I am suffering from this problem masakit yun sa feelings ko and ito pa nung nasa bahay apunan ako lagi kong iniisip na wala nang tao ang magmamahal sa akin pero nagkamali pala ako kasi dumating yung anghel ko at yun ay kayo ni Tita Kathy kasi nung dumating kayo sa buhay ko lagi nalang ako nakangiti ng ganito ho" denimonstrate niya pa talaga ha nakakalungkot pala talaga tung story ng buhay ni Wendy kaya pala ganito niya nalang kami kamahal ni mama

"I love you Wendy Leez Han as a sister and a bestfriend the best talaga kayo ni mama ikaw at ng mga friends ko" atsaka niyakap ko siya ng sobrang higpit

"I love you too besty and sister of mine too" atsaka tumayo na kami ni Wendy para pumunta ng Principal's office para kunin yung report card para sa pagtranfer namin sa other school

~♥~

*knock* *knock*

"Come in" tapos na kaya siya sa mga ginagawa niyang paper works?

"Uhmm.. Principal tapos na po ba kayo? para maka uwi na rin kami kasi mag gagabi na po"

"Sigurado na ba talaga kayo sa pgtransfer niyo sa other school? kasi both of you are one of the best student here in our school" nakakalungkot talaga pero kailangan kasi eh para naman to sa kinabukasan at pagbabagong buhay namin

"Oh sige kung yan talaga ang gusto niyo ito na yung report card niyo at pwede na kayong umalis salamat sa pagdating niyo" umalis na kami kaagad ni Wendy ng school at umalis na kasi maggagabi na

-------------------------------------------------------------

Hello again nagustuhan niyo ba ang chapter two ko? hope na maka relate kayo diyan sa story ko at makakuha ng moral lessons

"GOD BLESS YOU KAMSAHAMNIDA>3<"

suho_sheila