Lost it all

De Vriend

Ik staar naar het plafond. Ik zit te denken over allerlei dingen school, vrienden en de scheiding van mijn ouders, het word me af en toe gewoon te veel. Ik staar verder naar het plafond wachtend tot ik in slaap val, maar ik heb gewoon te veel gedachten in mijn hoofd. Ik word het wachten moe en ik sta op om wat overgebleven taart te pakken. Ik ga zitten op de bank van de woonkamer en eet de chocoladetaart op tot ik opeens gekraak hoor. '' hallo?'' Geen antwoord tot er opeens een schaduw uit mijn moeders slaapkamer komt. ''Oh hallo Jennifer'' zegt de vriend van mijn moeder. Ik zet snel mijn bord in de gootsteen en loop zo snel mogelijk naar mijn kamer tot opeens de vriend van mijn moeder voor me staat ''ik dacht al dat ik iets hoorde, moet je ergens naar toe?'' Mijn hart klopte sneller en sneller. ''Ik had honger dus pakte ik wat taart, maar ik ga nu weer slapen'' ik werd heel zenuwachtig en ik voelde een druppel zweet langs mijn hoofd naar beneden glijden. ''Kan je niet even blijven? Ik wou net wat thee drinken'' het enige wat ik nu wou is zo snel naar mijn kamer rennen, maar op de ene of andere manier was ik een soort van bevroren. ''Euh... Nee sorry ik ben heel moe ik ga nu maar naar bed'' ik draaide me om en ik voelde opeens een hand op mijn rug. Ik duwde zijn hand snel van mijn schouder af en rende naar mijn kamer. Ik sloeg de deur achter mijn rug dicht. Ik ging snel in mijn bed liggen en zonder het door te hebben viel ik gelijk in slaap. Ik had die nacht een nachtmerrie over de vriend van mijn moeder Rick. Ik schrok wakker en keek gelijk naar de tijd ''oh het is al 6 uur'' ik stond op en maakte me klaar voor school. Ik ging zitten aan de tafel voor het ontbijt. Ik pakte een appel en wat muesli. Ik hoor de deur open gaan en ik zag Rick. Hij kwam zitten aan de tafel en vroeg me waarom ik gisteravond naar mijn kamer rende, ik antwoordde niet en at mijn muesli op tot hij opeens zijn hand op mijn been legde. Ik werd misselijk en ik probeer zijn hand van mijn been af te schudden maar zijn greep was te sterk. Ik stond zo snel mogelijk op om weg te lopen, maar hij greep me vast en duwde me tegen de muur ''kom op kan je niet even spelen?'' Ik begon te huilen tot ik de wekker van mijn moeder hoorde, hij liet me meteen los en ging terug zitten op zijn stoel.