Afraid to lose control

IV

Elyane Morwood

Erg ontspannen zit ik hier niet, zo naast de generaal. Aangezien het niet gebruikelijk is als bediende ook zo te mogen zitten, krijg ik voortdurend blikken toegeworpen van mensen die voorbij lopen of in de buurt staan. Ik zie hen gewoon denken. Wat doet ze daar? Waarom zit ze daar, als bediende? Hoort ze bij de generaal? Maar evejneens vermoed ik dat de mensen zich afvragen waarom generaal Romero het me toestaat om te zitten, en dan naast hem nog wel. Niet achter hem of op één of andere manier lager dan hij. Ik doe mijn best de blikken te negeren, maar dat lukt niet volledig. Ik ben altijd redelijk gevoelig geweest voor de meningen van anderen, wellicht wil ik daarom ook zo graag bewijzen dat ik een goede bediende ben, dat ik aan al zijn verwachtingen en eisen kan voldoen.

Ik sla mijn blik neer en knik bij het horen van zijn antwoord. Helaas, geen vergaderingen voor mij. Het zou een perfecte kans zijn geweest informatie op te doen, maar ik had de generaal eigenlijk ook niet zo onverstandig in mogen schatten dat hij een bediende er zomaar bij liet zijn. Alhoewel, aan de andere kant... Ik was immers maar een bediende en al zeg ik het zelf, ik zie er niet bepaald uit als een grote bedreiging. Ik wil ook helemaal geen bedreiging zijn, ik wil niet stiekem informatie bemachtigen en die doorsluizen naar vijanden van het koningshuis – of wat anders ze ook exact mogen zijn. Wanneer ik weiger, echter, zal dat mij mijn leven kosten.

'Ja ja, natuurlijk kan u dat heel goed zelf', zeg ik snel. 'I-ik bedoelde ook niet te zeggen dat u dat niet goed kan.' Ik houd maar snel mijn mond, voor ik het er nog erger op maak voor mezelf. Achteraf gezien had ik de vraag beter anders kunnen formuleren. Ik weet er een klein glimlachje uit te persen en ga maar snel over op een ander onderwerp. 'Hoe wil je verder dat ik me, zeg maar... Dat ik me gedraag?' Mag ik vragen stellen? Ik ben best nieuwsgierig aangelegd, maar meestal word ik afgekapt wanneer ik die nieuwsgierigheid niet goed in de hand heb. 'En als ik iets niet goed doe, wat voor straffen staan daarop?'

James Diakless

Het was voor mij hoogstwaarschijnlijk logischer geweest een beroep te kiezen dat te maken had met vechten, iets dat direct verklaart waarom ik zo goed bewapend ben, maar het probleem is dat ik dan vaak moet verantwoorden waar ik vandaan kom. Voor welk rijk ik vecht, voor welke familie. Krijger of soldaat is een beroep dat na te trekken valt, er valt te achterhalen of de mensen van wie ik beweer dat ik voor ze werk, me kennen. Niet dat iemand dat zo snel zal doen, maar nogmaals, ik kan geen risico's nemen. Reiziger is de perfecte oplossing voor mij. Een niemand ben ik eigenlijk als reiziger. Ik heb geen vaste woonplaats, sta niet ingeschreven in een koninkrijk of stad, ben weinig te vinden op dezelfde plaats – iets dat noodzakelijk is, mocht iemand mijn ware beroep achterhalen. Ik moet zo goed als onvindbaar zijn. Een reis kent vele gevaren en om me daar tegen te beschermen, draag ik al deze wapens bij me. Dat klinkt mij persoonlijk als een prima excuus in de oren.

'Dat klinkt als een goed idee', antwoord ik met een glimlach. 'Als ik zo vriendelijk mag zijn.' Ik bied haar mijn arm aan zodat ik haar naar de ring kan begeleiden. De man die ik in de gaten aan het houden was, is niet meer op het marktterrein te bekennen. De twee vrouwen die aan zijn armen hingen evenmin. Ik vermoed dat ze of ook naar de finale gaan kijken of dat ze zich met z'n drieën ergens hebben teruggetrokken. Hoewel dat laatste een nogal ongepaste gedachte is, weet ik dat het een reële mogelijkheid is, zelfs zo midden op de dag. Vanavond tijdens het feest zullen er vast meer stelletjes zijn die zich vervroegd terugtrekken op hun kamers. Ik zie wel wat ik ga doen.

'Wat is de naam van je familie?' vraag ik aan Rosalie onder het lopen. Ik wil graag weten waar in de rangorde van dit koninkrijk haar familie ergens staat. Wie weet kan het me van pas komen als ik bij haar in de gunst val.