Ze zijn niet wie je denkt. Ze horen zo te lijken zoals ze zich voordoen. Vergeet niet wie je bent, vergeet niet wie je staat. Verlies je niet in de schijn die je omringt en de illusies die je proberen te misleiden. Houd van niemand. Liefde verblind...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Elyane
Twee weken, dat moet lukken. Veertien dagen is ruim genoeg tijd om de belangrijkste dingen over het behandelen van verwondingen te leren en zelfs al was het dat niet, dan had ik er alsnog voor gezorgd dat ik het in twee weken kende. Ik kan zo meteen al wel even langs de bibliotheek gaan om een boek over verwondingen op te zoeken zodat ik enige informatie op kan doen.
Eigenlijk heb ik geen flauw idee waar in het kasteel de vertrekken van de generaal zich precies bevinden, maar dat maakt niet uit. Ik vraag het zo aan iemand die dat wel weet. Het kasteel is nog steeds een beetje een doolhof voor me. Het is enorm groot met talloze gangen en honderden deuren, die allemaal op elkaar lijken.
'Eetsmakelijk', glimlach ik nog naar de generaal voor hij de eetzaal in loopt en ik me naar de dichtstbijzijnde bediende begeef om aan hem te vragen waar de vertrekken van generaal Romero zich bevinden. Niet veel later sta ik lichtelijk uitgeput boven aan de trap van de vierde, de bovenste verdieping van het kasteel. Ergens bij de honderd treden ben ik de tel kwijtgeraakt. Een uitputtende klim is het in ieder geval wel, al licht het waarschijnlijk meer aan mijn conditie die niet erg optimaal is. Ik ben gewend iedere dag te werken, maar dingen als veel traplopen of stukken rennen kan ik niet erg lang volhouden. Tijd om zo'n conditie te trainen heb ik ook niet bepaald.
Aan het einde van de gang bevinden zich de vertrekken van de generaal, bestaande uit een grote slaapkamer met woon- en werkgedeelte en een aangrenzende badkamer. Het is behoorlijk luxe en het uitzicht dat hij heeft is fantastisch. De ramen kijken uit over een deel van de tuinen met daarachter het stuk grasland dat flauw afvlakt richting een strandje en de zee. Ook een deel van de stad en haven is te zien in de verte. Even verwonder ik me over het uitzicht, waarna ik de deuren van zijn klerenkast opentrek. Veel kleren hangen er niet meer in. Een deel ervan zit waarschijnlijk nog in de tas die op het bed staat, onuitgepakt van de reis waar hij pasgeleden van is teruggekeerd. Ik leg de kleren die hij vanavond tijdens het feest zal dragen klaar, netjes uitgespreid op het bed zodat ze niet kreukelen en besluit vervolgens om de tas met kleren maar voor hem uit te pakken zodat ik nog wat heb om te doen en hij zich daar ook niet meer druk over hoeft te maken. Alle kleren die in de was moeten gooi ik opzij en de paar kleren die nog schoon zijn, hang ik terug in de kast. Als ik daarmee klaar ben, de vieze kleren naar de wasruimten heb gebracht en een boek over geneeskunde uit de bibliotheek heb gehaald, begeef ik me naar mijn eigen kamer. Het is de eerste keer sinds jaren dat ik weer een kamer heb die ik de mijne kan noemen, die ik niet hoef te delen met anderen. Natuurlijk is de kamer lang niet zo groot en luxe als de kamer van de generaal, maar het is toch heel wat beter dan de kamer die ik hier met andere bedienden moest delen. Daarbij zit er zowaar een klein balkonnetje bij met ook een prachtig uitzicht. Met het boek ga ik op het balkon zitten, genietend van de laatste zonnestralen van de ondergaande zon.
James
De gasten die de zaal binnen komen lopen weten niet hoe snel ze bij de beste plekken moeten komen, de plekken het dichtstbij de verhoging, het dichtst bij de belangrijke mensen. Het is prima vermaak de strijd om de plaatsen daar te zien. Mensen die het er niet mee eens zijn dat een hele familie de beste plekken in bezit neemt – dat zou niet eerlijk zijn – mensen die elkaar aan de kant duwen, die zo ongeveer een ruzie beginnen enkel omdat ze net niet één plekje meer naar rechts kunnen zitten, één plekje dichterbij de belangrijkste mensen. Alsof hen dat meteen ook belangrijk maakt. Het is te belachelijk voor woorden, maar erg vermakelijk om naar te kijken. Uiteindelijk zijn de beste plekken bezet en gaat de rest van de gasten rustig aan tafel zitten.
