LUCIFER|Devam Edecek

1.Bölüm:''Cennetten Düşen.''

Neria, hüküm sürdüğü krallığa doğru baktı. Kuşlar, doğanın melodisini besteliyor, şelaleler huzur içinde akıyorlardı. Yüzlerce kelebek, yemyeşil çimenlerin üzerinde uçuyor; gökkuşağı renkli kanatlarını, yeryüzüne çarpıyorlardı. Havaya güneş hâkimdi buna rağmen sıcaklık yüksek değildi, her şey mükemmeldi. Burayı terk edeceği için kalbi biraz buruktu. Dünya hakkında çoğu şeyi biliyordu daha önce Michael ile birlikte yeteneklerini test ederken görme fırsatı olmuştu. Fakat şimdi temelli gitmek zorundaydı. Michael'ı ve diğer sevdiği her şeyi arkasında bırakacaktı. Bu düşünce kalbine bir buz kütlesi gibi saplanmıştı.

Lucifer, Tanrı'ya isyan ettiğinden beri çok şey değişmişti. Aralarındaki küçük kumarın bitiş vaktine gün geçtikçe yaklaşılıyordu. Dünya adını verdikleri gezegende cehennemin kapıları sonuna kadar aralanmıştı. Lucifer, iblislerini serbest bırakmıştı ve savaş başlamıştı. Günlerin sonuna doğru yaklaşırken ele geçirilmeyen insan nüfusu bir milyon kadar vardı ya da yoktu. Neria, oyundaki adaleti sağlamak için yaratılmıştı. Bir insanın özgür iradesine sahip olsa da kanında iki tarafında güçleri geziniyordu. Tanrı'nın Lucifer'dan sonraki en güzel eseriydi.

''Neria?''diye seslendi Michael, sesi bir duvar kadar düz ve pürüzsüzdü. Neria hızla dönerek Michael'a doğru baktı. Melekler ve insanların formu birbirini andırsa da tam olarak aynı olduğu söylenemezdi. Michael'ın gözlerinin rengini gören bir insan, korkup kaçabilirdi. Neredeyse beyaza karışmış bir grinin rengine sahipti. Siyah saçları, kar kadar beyaz teniyle zıt bir uyum sergiliyordu. Diğer baş meleklere göre daha sert bir yüz hattı, kavisli bir burnu vardı.

Neria, Michael'ın dudaklarından adını her duyduğu an içinde bir şeyler kıpırdıyordu. Yaratılışından beri yanında olmuştu Michael, kendini keşfetmesine yardımcı olmuştu. Diğerlerinin aksine Michael'ın,Neria'ya karşı özel bir ilgisi olduğu gün gibi ortadaydı fakat Neria görevini tamamlayana kadar onunla olamayacağı da bir o kadar açıktı.

''Michael,''diye seslendi Neria. Sesinde tatlı bir heyecan vardı, son zamanlarını onunla birlikte geçirmek istiyordu. Lucifer'a güç bakımından neredeyse denk olmasına rağmen onu nerede bulacağını veya tam anlamıyla ne kadar zaman boyunca dünyada kalacağını bilmiyordu. Michael yanında olsaydı Lucifer'la ve diğerleriyle savaşmak Neria için daha kolay olurdu. Fakat buna izin yoktu, Neria tek başına olmalı ve özgür iradesiyle kendi kararlarını vermeliydi. İşte bu fazlasıyla canını sıkıyordu.

''Gitme zamanın geldi.''dedi Michael, sesine saklanmış küçük bir hüzüntü vardı, milyon parçalara ayrılmış küçüklükte. Neria, bahar yeşili gözleriyle Michael'a doğru şaşkın bir şekilde bakakaldı. Daha fazla zamanı olduğunu sanıyordu, bu kadar erken olacağını hiç tahmin etmiyordu.

''Be..ben, ne yapacağım?''diye sordu panikle. Yaratılışından bu yana yirmi iki yıl geçmişti, diğer meleklere göre fazlasıyla toydu fakat vakit yoktu. İnsan nüfusu tükenmeden önce bu duruma bir son verilmesi gerekiyordu.

''Yıllardır öğrendiğin şeyi yapacaksın.''dedi Michael, düz bir sesle.

''Peki ya kanatlarım?''diye sordu Neria, kanatlarının gitmesini istemiyordu. Boyutu neredeyse Michael'ın kanatlarıyla aynıydı fakat Michael'ınkiler çivit mavisi bir ışıkla kaplanmış beyaz rengiydi. Neria'nın kanatlarında altın ve gümüş renginin parıltıları geziniyordu.

''Sadece düşmüş melekler ve iblislerle karşılaştığın zaman tam anlamıyla kendi formuna bürünebileceksin.''

''Şimdiye kadar hiç sormadım ama neden ben?''dedi Neria. Tanrıyla daha önce hiç tanışmamıştı. Onun lafları daima Michael ile birlikte aktarılmıştı.

''Çünkü Lucifer düştüğünden beri melek yaratılmadı. Düşen meleklerin ardından kalanlar kendi aralarında tarafsızlık yemini ettiler. Lucifer'a ve onunla ilgili her şeye tarafsız kalacaklarına dair. Tanrı, seni yaratmayı Lucifer'ın cennetten kovulacağını anladığı an düşünmeye başladı Neria. Sen sadece melek değilsin, aynı zamanda iblislerin özelliğine de sahipsin. ''

Neria'nın iblis yanı Michael'ın canını sıkıyordu. Yedi günahtan birine karşı arzusunun olacağını, kalbinde daima karanlık bir tarafın yatacağını biliyordu. Buna rağmen tek yapabileceği ona güvenmekti.

''Korkuyorum, yanlış kararlar vermekten çok korkuyorum Michael.''dedi, sesi de tıpkı kalbi gibi titreyerek çıkmıştı.

''Seni, insanlardan ayıran tek şey sahip olduğun güçler. Onlarla aynı duyarlılığa sahipsin. Bizden yüz kat daha fazla hissedebilirsin. Bu duyguyuları daha önce yaşamadığım için sana korkma diyemem. Fakat sana güveniyorum, Tanrının Işığı.''dedi Michael. Neria'nın isminin anlamı buydu, Tanrının Işığı.

Lucifer, ışık getiren anlamını taşımasına rağmen Dünyayı sonsuz bir karanlığın pençesine bırakmıştı.

Neria, adına yakışamamaktan korkuyordu.

Michael, Neria'ya sarıldığı anda kalbi neredeyse atmayı bırakacaktı. Huzur doluydu, tüm korkularından ve düşüncelerinden arınmıştı. Michael parmaklarını, Neria'nın gün ışığı rengindeki yumuşak saç tutamlarında gezdirdi. Ona dair her şeyi özleyecekti fakat şimdi, Neria'nın gitmesi gerekti.

Neria daha ne olduğunu anlamadan kendini düşerken buldu. Kanatları, bir yıldızın dünyaya inerkenki anı gibi yanmaya başlamıştı. Saçları yüzüne vuruyor, üzerindeki tülden elbise parçalanıyordu. Cennetten düşmek gerçekten acıtıyormuş, diye düşündü Neria. Saniyeler sonra toprağın üzerine düşmüş, toprağı neredeyse iki yüz metre kadar aşağıya çekmişti. Bedeni çırılçıplaktı, omuzlarından aşağıya süzülen saçlar göğüslerini ancak kapatıyordu. Düştüğü bölge işaretlenmişti, tüm vücudu toprak içinde kalmıştı.

Parmaklarıyla sırtını yokladığında kanatlarının artık orada olmadığını fark etti. Yerinde derin bir yara izi vardı.

Zifiri karanlıktaki geceye doğru baktı Neria, bir ışık bulmayı umarcasına. Tek bir ses bile yoktu. Ölümle süslenmiş bir dünyaya doğmuştu.

--

Evet,üçüncü kişiden anlatım güzel miydi yoksa birinci kişiyle mi devam edeyim? Hikayeyi düzenledim, artık sizinleyim. Uzun bölümlerde görüşmek üzere!:*