Baba..

Herkes telaşla bi yerlere koştururken, günün karmaşasında
o alabildiğine yavaş ve bitkindi. Dizlerinin kendini daha fazla
taşıyamacağını hissetti ve neden sonra oturmak istedi.
Etrafında güzel bi park ve salıncaklarında cıvıl cıvıl sallanan,
kaydıraklarından kayıp eğlenen çocuklar aradı. Belki de
yalnızlığını bi parça unutmak içindi bu arayışları. Çocuk
sesleri duymayalı o kadar uzun zaman olmuştu ki bi an onu
düşündü. En son, bayramda çocuklar şeker ve harçlık
istemek için geldiğinde duymuştu çocuk seslerini.
"Bayramdan bu yana bi hayli zaman olmuş." dedi kendi
kendine. Gözleri sokaklarda çocukları aradı. Neden bu
kadar özlemişti şimdi çocukları? Neydi çocuklarda kendini
bulduğu? "Çok değil bi kaç sene öncesinde" diye iç geçirdi.
Bi kaç sene öncesinde kendi de ele avuca sığmayan hayat
dolu, hayata meydan okuyan biri değil miydi? Özlem mi
duyuyordu geçmişine, bi hesaplaşma mıydı bütün bu
düşünceleri; ayırt edemedi. İçindeki çocuk sönmüş, kendini
bulutlarla birlikte göğe bırakmıştı adeta. Artık bakkalın
önünden geçerken ayaküstü iki çift laf etmiyor, sokaklarda
bisikletiyle salına salına gezmiyordu. Bakkala girmiyordu
artık çoğu zaman, bisikleti de çatıdaydı. "Küflenmiştir kesin"
dedi. Çocuklarla oturup sek sek oynayıp maç da
yapmıyordu. Köşedeki Zeliha teyzenin camı da kırılmıyordu
artık. Hayatında onca şey değişmişken yine de o mahalleyi
terk edemeyişi geldi aklına. Babadan kalma evinde
tozlanmış eşyaların arasında bi başına yaşayıp gidiyordu
işte. Gitme işiyle uğraşmaya lüzum yok diye düşündü. Hem
zaten onca anıyı bırakmak da istemiyordu içindeki
kaybolmuş, deli çocuk. Gün boyu öylece sokaklarda gezmiş,
sahilde yürümüş yorgun düşmüştü. Babası geldi aklına.
Babası geldiğinde gözleri ister istemez dolardı. Koşa koşa
eve, evlerine babasının kaldığı odaya gitmek istedi. Hızlı
adımlarla evin yolunu tuttu. Çabucak açtı kapıyı ve babasının
odasında herkesten, her şeyden uzak o içindeki çocuk
hıçkırarak ağladı. Babasının resmini göğsüne bastırmış,
yerde oturup hıçkıra ağlarken derin bir uykuya daldı.