The Suprise - I Can't Find You

hoofdstuk 3

P.O.V: Tess

Ik stap de deur uit en pak mijn sleutels om de deur op slot te doen. Op slot? Er zou toch wel iemand thuis zijn. Nee, sinds dat ik vluchtte ben ik naar Jackie gegaan. We hebben een paar keer gedate en een relatie gekregen. Samen zijn we gevlucht. Jackie voor haar ouders en ik voor mijn familie.

Jackie is eigenlijk diegene die me nog een beetje in stand houd, zij maakt me gelukkig en dat is nu het enigste wat telt aangezien ik nog niet helemaal boven op het verlies sta.

Ja ik ben veranderd, in goeie zin! Ik ben sterker, zelf zekerder, minder verlegen maar juist meer open geworden. Mijn uiterlijk is ook wat veranderd. Ik heb mooiere krullen met een licht paarse dipdye en een volwassener gezicht, vind ik zelf dan. Veel mensen weten van onze relatie af, niet dat ik het erg vind maar we krijgen er nogal haat om.

Niet dat ik me er druk om maak, zoals ik al eerder had gezegd, Jackie is de enigste die voor me telt de rest boeit me niks, nou ja... Eigenlijk wel nog wel een paar mensen die me ook heel erg hebben geholpen in deze tijd.

Mijn nieuwe vrienden. Het klinkt zo hard, niet dat de andere mijn vrienden niet meer zijn hoor, dat zijn ze wel maar het is meer andersom denk ik, volgens mij ben ik degene die niet meer hun vriend of familie is.

Er is één ding NIET veranderd, de nachtmerrie. Nou eigenlijk dus twee, de nachtmerrie dat Dylan me dit aan deed EN de nachtmerrie dat ik mijn oude familie weer tegen kom, hoe zullen ze reageren?

Ik bedoel, ik heb ze deels verlaten. Het is heel erg gemeen ik weet het maar ik geef de schuld op Dylan, ik was er gewoon nog niet klaar voor om uit de kast te komen dus trok hij me er uit, en dat moet je nooit doen. Je moet toch ook nooit zomaar aan een angel van een wesp trekken die in je huid zit, want zo voelt het. Niet in mijn lichaam maar in mijn hart.

Toen ik daar zat bij Jackie... Man ik was toen nog zo breekbaar.

~Flashback~

Met tranen over mijn wangen bel ik helemaal in paniek bij Jackie aan. 'Tess!' roept ze uit en omhelst me. 'Wat is er gebeurt?!' vraagt ze en trekt me mee naar binnen. Een jongen die op de bank zat keek verbaasd op. 'Tom, dit is Tess. Mijn vriendinnetje. Kan je heel eventjes naar buiten gaan boodschappen voor jezelf halen ofzoiets? Ik vind dat dit even voorgaat'. 'Ja, prima. Ehh, sterkte en succes' Tom staat op en loopt snel weg.

Jackie duwt me op de bank en knielt voor me neer, ze pakt mijn handen vast terwijl ik door blijf snikken. 'Tess, kijk me eens aan' fluistert ze. Ik kijk op. 'Wat is er gebeurt?' vraagt Jackie. 'I-ik, Dylan enne foto e-'. 'Woah wacht, jij, Dylan een foto? Ja?' vraagt Jackie. Ik barst los, tranen biggelen als echte watervallen over mijn wangen en ik kan niet meer stoppen.

'Tess' roept Jackie uit en trekt me in een knuffel. Ze wacht, troost me en streelt me tot ik wat rustiger ben. Jackie staat op en komt al snel weer terug met een glas water. 'Vertrouw me Tess, wat is er gebeurt?' vraagt ze. 'Je kent Dylan toch wel? Die jongen waar ik je over verteld heb?' vraag ik haar. 'Ja, die ken ik. Wat heeft hij gedaan?' vraagt Jackie.

'Nou, het is me dus niet gelukt om Maddy terug te krijgen bij hem, ik heb er ook weinig voor gedaan om toe te geven. Hij heeft een foto van ons, zoenend op zijn mobiel staan'. 'Woah, wacht... Zoenend?' Jackie kijkt me verbaasd aan. 'Ja, zoenend. Het spijt me, maar hij heeft het ze laten zien'. 'Wie is ze?' vraagt Jackie door. 'Liam, Louis, Harry, Naill, Maddy, Britt. Iedereen' snik ik.

'Awh, Tess' roept Jackie uit en trekt me weer in een knuffel. Mijn schouders beginnen te schokken bij het idee dat ik nooit meer terug kan. 'Ik kan nooit meer terug, ze zullen boos op me zijn' snik ik. 'Denk je dat echt?'. 'Waarom reageerde Liam anders zo woedend?' snik ik. 'Ach, kom hier' Jackie trekt me dichter tegen me aan en knuffelt me.

'Alles zou zo anders worden nu'.

~Einde Flashback~

En dat is gebeurd. Alles veranderde, nieuwe vrienden, buren, buurt, supermarkten, kleding winkels, mijn kleding, mijn werk, mijn gedachtes, mijn emoties, mijn hele ik gewoon.

Raar dat één persoon zoveel van je af kan nemen, maar tegelijk je ook zo iets moois kan geven als Jackie, ik bedoel kijk naar haar.

Haar raven zwarte haren, haar ogen, haar lippen, haar lichaam, hoe ze doucht, hoe ze zingt ook al is het vals het staat haar gewoon, allemaal.

Elk minpuntje is juist een puntje wat ik leuk vind aan haar, elk pluspuntje laat me nog meer verliefder maken. Ik wist nooit dat liefde dit met je kon doen. Ik had het altijd klein gehad en knapte alweer af op een groot minpuntje maar Jackie. Jackie is anders.

Ze helpt je alsof je haar dochter bent, niet dat ze zo naar je doet maar alsof je kostbaar bent. Ze houd van je alsof haar hart in jou hart zit. Ze zorgt voor je alsof je ziek bent en dat vind ik zo leuk aan haar, ze helpt me, houd van me en verzorgt me.

Niet dat ik het zelf kan, maar je snapt me wel. Als ik een keer ziek ben, blijft ze bij me. Als ik een keer niet lekker in mijn vel zit is ze er. Als iets me niet lukt, gaat ze achter me staan en helpt ze me.

Ik zeg niet dat ik het ook niet doe, maar ik doe het niet ZO goed als haar. En dat is gewoon iets waarom ik zou erg van haar houd.

De reden waarom IK ook veranderd ben, om er voor haar te kunnen zijn wanneer het met haar ook niet goed gaat.

En zo steunen we elkaar, voor altijd. Hopen we dan.