"Kızlar annesini kaderini yaşar" derler hep belki de yaşanılanlardan dolayı söylenmiştir bu söz, her ne kadar kimse inanmak istemese..
Küçük yaşta görücü usulü ile evlenmiş olan, 16 yaşında kızını kucağına alan bir annenin kızıydı. 11 ay sonra tek çocuk asaletini kardeşine bırakmıştı. Ve işte o andan sonra sanki herşey yaşayacaklarını belirlemişti. Annesi yaşının küçük olması sebebiyle iki çocuğa bakmakta zorlanınca babaannesi Ebru'yu bakmak için aldı. Ebru artık annesinde uzakta, babaannesini anne gibi görerek devam etti hayatına. Kardeşinden, babasından da ayrıydı tabi ki. Annesinin koynunda uyuyamıyordu çünkü babaannesine öyle alışmıştı ki, baba evine gittiğinde babaannesine gitmek için ağlıyordu. Bilmiyordu ki annesinin yerini hiç kimse tutmayacak.
Ebru büyüyordu, okula başladı ve başarılı bir öğrenciydi. Günlerden bir gün okuldan sonra kardeşinin de babaannesine gelmesi istemmişti ve aile fertlerinde sürekli bir fısıldaşmalar, gereksiz girip çıkmazlar. Duyan gelir misali, halalar amcalar herkes ordaydı. Ve beklenen an gelmişti, Ebru ve kardeşi büyüklerin karşısına oturtulmuş ve annesinin evi terk ettiğini ve bir daha eve gelmeyeceği söylenmişti. En çok kardeşi etkilenmişti bu durumdan çünkü sürekli annesi ile aynı evde olan sürekli birlikte olan oydu. Ebru anlayamadı, idrak edemedi neler olduğunu.. Artık babaannesi, babası ve kardeşi ile aynı evde yaşamaya başladılar. Evet annesi yoktu artık tüm eşyalar babaannesinin evine getirildi. Annesi ile çekilen tüm fotoğraflardan annesi kesilerek çıkartıldı. O anda gizlice annesinin olduğunu bir fotoğrafı aldı Ebru. Ve o fotoğrafa bakarak, sarılarak o kadar çok ağladı ki. Öğrendi ki annesi babasından şiddet gördüğünden ve babaanne ve halalarının davranışlarından bıktığından terk etmişti onları. Evde hep annesi kötülenir ve suçlanır olmuştu. Günler ayları, aylar yılları kovalıyordu. Babaannesi yaşlı olduğundan ev işlerine yardım etmesi gerekiyordu ve bunu yapması gerektiği halaları ve babası tarafından defalarca empoze edilmişti. Yapabildiğini kadar yapıyordu ama belli bir süre sonra tüm evin yükü omuzlarına yüklendi. Hem okula gidiyor hemde evin tüm işleri ile ilgilenir olmuştu. Artık annesizliği daha iyi anlıyor ve en derinde hissediyordu. Anneler gününde okul arkadaşlarının telaşlarına özenirdi. Kompozisyon yazması gerektiğinde annesi ile olan bir anısı bile yoktu yazacak. Başkalarının "anne" diye seslenmesi bile canını yakar olmuştu.
