Günlük işlerimi bitirip hastaneden çıkmaya hazırlanırken telefon çaldı. Arayan okuduğum üniversitenin sevilen profesörlerinden Sarah Seligman'dı. Normalde pek fazla aramaz, yüz yüze görüşmek isterdi, herhalde yine sıkıcı bir konferansa katılmamı isteyecekti.
"Alo, Bayan Seligman?"
" Oh, William sesini duymak ne güzel"
"Sizin de öyle"
"Müsait misin?"
"Tâbi, müsaitim sorun ne?"
Elime aldığım paltomu tekrar asarak koltuğa oturdum.
"Fazla vaktini almayacağım direkt konuya gireyim"
"Sizi dinliyorum"
"Bir hasta var, adı Kate Gardner yaklaşık üç psikiyatriste yönlendirdim fakat hepsi tedaviyi yarım bıraktı. Son çare olarak seni düşündüm, ne dersin?"
"Enterasan, neden yarım bıraktıklarını sordunuz mu peki?"
"Sordum fakat net cevaplar alamadım. Hepsinin ortak görüşü hastanın çok inatçı olması"
Bir sessizlik oluştu. Bu hafta tatil planlarım vardı ama hastayı da merak ettim. Sonunda, neden yaptığımı bilmiyorum ancak kabul ettim. Telefonu kapatıp paltomu giydim ve hastaneden çıktım. Kate Gardner eve gidene kadar aklımdan çıkmadı. Evime varınca bir kahve yapıp bilgisayarın başına geçtim. Google'da Kate'i arattım fakat herhangi bir sonuç bulamadım.
Bilgisayara dalıp gitmişken gelen telefonla irkildim.
"Alo, William seans ayarlayabildin mi?"
Hal hatır bile sormadan bana bu soruyu yöneltti. Neden bu kadar acele ettiğini merak etmeye başladım.
"Ayarladım ayarlamasına da neden bu kadar tedirgin ve aceleci olduğunuzu sorabilir miyim?"
"Vakit nakittir William, ne kadar çabuk o kadar iyi."
"Tabi haklısınız da ned..."
Sözümü keserek;
"Peki saat kaçta gelsin?" diye sordu.
Onu hiç böyle aceleci görmemiştim. Fazla üzerinde durmadım.
"On buçuk, tabi uyarsa."
"Tabi, tabi uyar. Kate ile görüşeceğim, iyi geceler."
Bilgisayarı kapatıp uyumaya hazırlandım. Kate'i aklımdan atarak yatağa girdim. Yarın dolu bir gün olacak gibiydi...
