Rich Vs. Poor

03

Ik schrok van de wekker die afging. Zes uur. Ik sprong uit bed, trok de zware gordijnen open en kneep mijn ogen dicht tegen het felle zonlicht. Ik draaide me om en de grote van de kamer benam me de adem. Ik kon hier niet aan wennen. Al had ik er wel nog vijf maanden en dertig dagen voor.

Vrolijk sprong ik de kledingkast in en lachte toen ik de hoeveelheid kleren zag. Ik was blij, ik kon eindelijk kleren pakken zonder lapjes stof. Niet dat ik me ervoor schaamde maar het gevoel dat je iets waardevol aan hebt dat is wat ik al lang niet meer heb gevoeld.

Ik pakte een zwarte panty van de stapel, een bordauxe rokje dat wijd om je heen viel en een luchtige zwarte trui met driekwart mouwen.

Ik keek in de spiegel en lachte. Ik lachte veel deze ochtend... ik genoot van elk stukje dat ik bekeek, van elke stukje stof dat ik voelde. Ik voelde me speciaal.

Ik gooide de kleren over mijn arm en huppelde naar de badkamer waar ik warm water in het bad liet lopen. terwijl ik wachtte liep ik naar het bureau in mijn kamer, waar een pakketje op lag. Was die voor mij? Toen ik een briefje zag waar mijn naam opstond sloeg mijzelf op het voorhoofd. Heel slim Madeleine, heel slim.

"Sloeg jij jezelf?"

Geschrokken draaide ik me om en keek in het gezicht van Finn, die een klein geamuseerd lachje op zijn gezicht had, zoals eigenlijk altijd. Tenminste wanneer ik iets deed of zei.

"Ik weet genoeg denk ik." Dit keer kwam er een klein lachje uit zijn mond, terwijl hij mij uitgebreidt bekeek. En toen bedacht ik me iets... Ik had geen bh aan en stond hier een laag pyjama hemdje. Ik sloeg mijn armen over elkaar en staarde hem in zijn ogen, die eigenlijk heel blauw waren.

"Goed Finn, Aangezien jij nog niet veel nuttige dingen gedaan hebt sinds je hier bent, wat doe je hier?"

Hij trok verbaast en heel geïrriteerd zijn wenkbrauw omhoog.

"Nou fantastische en heel harde werkende Madeleine, ik kwam je roepen voor het ontbijt aangezien de bediende net van de trap af donderde." Toen hij de deur uitliep riep hij nog wat, al duurde het even voordat het doordrong. "Je bad loopt over." Ik kon hem moeilijk aanspreken op zijn taalgebruik aangezien ik de kraan van het bad uit moest zetten! Alweer een hele snuggere actie. Madeleine, mensen houden van je om je domheid. Met die gedachte draaide ik de kraan uit. Al weet ik niet of die gedachte mij blij moest maken, of mij aan moest sporen tot verandering.

Met frisse energie liep ik de trap af. Ik keek naar de leuning waar mijn hand op lag, en daarna naar de treden waar ik op stond. Dit kon je veel makkelijker doen en bespaarde bovendien heel veel energie. Ik hees mijzelf over de trapleuning, die best hoog was voor een leuning en liet de zwaartekracht zijn werk doen. Met hoge snelheid en een vervelende giechel, die ik niet kon stoppen gleed ik naar beneden. Omdat het vandaag mijn dag niet was en moest er wel iets verkeerd gaan. Onderaan de trap stond een bediende; waarom die daar stond mag Joost weten. Natuurlijk zag die arme man mij niet aankomen het had er, om er nog een schepje bovenop te doen een stapel met borden vast. Mijn kont raakt met veel kracht zijn rug en hij schoot met een spastische beweging naar voren om één, zijn evenwicht te bewaren en om de tweede reden de stapel borden te reden, wat trouwens compleet mislukte. Ik zou er hard om gelachen hebben maar aangezien dit mijn schuld was en die arme man heel beteuterd op de grond zat deed ik het niet.

Na deze slimme actie belande ik naast de bediende op de grond. Midden in de scherven. En ik kan je vertellen, dat is geen prettig gevoel. Door al het lawaai kwamen van alle kanten mensen aan lopen. Ik begon gehaast alle scherven op te ruimen en verontschuldigde me aan de arme bediende waar het huilen nader stond dan het lachen. Een scherf die ik net had opgeraapt sneed zonder medelijden in mijn hand, alsof mijn dat nog niet erg genoeg was. Goed Madeleine, dit is jou schuld en kan nu zeker niet weglopen tot dit opgeruimd is. En dus ging ik door, wat niet lang duurde want twee armen trokken mij tussen de scherven vandaan.

"Hé! Laat mij los."

"Naha, je hand bloed en dit is zijn werk niet dat van jou."

Pff, wat een opvoeding...

Ik sloeg mijn armen over elkaar, zover dat kon want erg makkelijk ging dat niet in een hangende positie. Ik werd op een stoel neergezet en Finn, want die was degene die mij tussen de kapotte borden vandaan haalde, greep een theedoek uit de vingers van een man en bond die om mijn hand. Ook heel hygiënisch. EHBO-diploma gehaald? Nee? Oh vandaar deze actie.

Finn probeerde ergens een EHBO doos te vinden wat lang duurde.

Ik keek even naar mijn hand en toen naar Finn die alle kastjes overhoop haalde.

"Finn?"

Hij draaide zich vragend om.

"De theedoek doet op dit moment zijn functie niet meer..."

Finn keek naar de van bloed doorweekte theedoek en schrok zichtbaar.

"Okee, daar kan ik niks aan doen laten we naar de dokter gaan."

En dus gingen we om kwart voor acht naar de dokter. Ook heel leuk om te doen toch? Wat zijn we weer trots op deze Madeleine. Jaa... niet dus.