Ink And Flower Crowns{Larry Stylinson}

Z E V E N T I E N

Harry's POV

Een aantal weken zijn voorbij gevlogen en gelukkig zijn mijn nachtmerries gestopt. Hope is veel gegroeid maar ze is nog steeds klein. Louis en ik nemen haar nog steeds elke keer mee naar buiten als we Babs en Dwergje uitlaten en gaan ermee naar het park. Behalve als het regent.

Ik heb steeds meer het gevoel dat ik een bepaalde routine moet gaan volgen en iets in mij dwingt mij eraan te houden. Daarom heb ik met Louis een schema gemaakt met een dagprogramma zodat er elke dag hetzelfde gebeurd en we niets vergeten.

'Sun?' Louis laat een lange "u" horen terwijl hij op de deur klopt. Ik zit nu in mijn kamer huiswerk te maken aangezien vrienden van Louis op bezoek waren gekomen en ze veel geluid maken. Ik ben nog steeds boos dat Louis ze heeft uitgenodigd want hij had mij eigenlijk beloofd om te helpen met huiswerk en daarna zouden we gaan bakken. Niet dus.

'Wat is er?' Vraag ik geïrriteerd.

'Hé, doe eens normaal, ik wilde alleen vragen of ik moest helpen.' Ik draai me om zodat ik hem aan kan kijken en sla mijn armen over elkaar heen.

'Laat ook maar,' zegt hij met een kleine glimlach en komt dan dichterbij om  zijn armen naar me uit te steken. Als ik me realiseer dat hij een knuffel wilt sta ik op en loop naar hem toe om hem te omhelzen.

'Hoe gaat het met het huiswerk?' Louis laat me weer los en kijkt naar mijn schrift. Gelukkig was het wel al bijna af. 'Moet ik je met de laatste helpen? Dan gaan we daarna nog even bij het bezoek zitten tot ze gaan en gaan we bakken.' Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en knik dan. Louis gaat op de stoel zitten en trekt mij op zijn schoot.

Hij legt me snel uit wat ik moet doen dus heb ik de laatste 8 opgaves al snel af. Daarna laat hij me een kwartslag draaien zodat ik dwars op zijn schoot zit en hij zijn armen om mij heen kan slaan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en sluit even mijn ogen om van het moment te genieten.

'Louis! Kom je nog terug of ga je met je poppetje spelen!' Hoor ik vanuit de woonkamer. We schrikken op als er bijna meteen op de deur wordt gebonsd.

Louis laat een ongemakkelijk lachje horen waarna hij 'Nee man, we komen al,' zegt. We staan op en lopen mijn kamer uit.

Stan staat met zijn armen over elkaar geslagen voor de deur. Een gemene grijns speelt op zijn gezicht.

'Ga je nu mokken?' Grinnikt Louis en duwt zijn vinger in zijn bolle wang.

'Wat de fuck, nee, man! Ik wil bier!' Ze beginnen te lachen en uiteindelijk lopen we naar de woonkamer waar nog vier andere vrienden zitten. Ik kan me alleen nog maar Stan herinneren van naam. Niet dat ik hun namen wil weten...

'Zet de tv maar aan. We zitten hier nog wel even.' Louis geeft mij de afstandsbediening.

Twee uur later zit ik nog steeds verveeld naar de tv te kijken terwijl Louis en zijn vrienden nog steeds druk aan het praten zijn.

Een kwartier geleden hebben ze nog twee kratten bier gehaald dus weet ik dat Louis vandaag niet met mij zal gaan bakken. Als er een nieuw programma begint op National Geographic over auto's besluit ik zelf maar te gaan bakken.

Ik begin in de keukenkastjes te zoeken wat ik kan bakken en vind een pak voor koekjes, een chocoladecake en cupcakes. Ik maak het pak voor de cake open en lees wat er nog meer bij moet.

Ik doe het beslag en verdere ingrediënten in een kom zodat ik bet kan mixen.

'Wat doe je?' Een van Louis vrienden komt de keuken binnen gewandeld. Aan zijn stem te horen heeft hij al veel te veel gedronken, net zoals de rest die nu nog in de woonkamer zit.

'Cake maken. Jij?' Vraag ik. Eigenlijk boeit het me helemaal niet wat hij hier doet, als hij maar snel weg is. Ik heb geen zin om met dronken mensen te praten.

'Bier halen. Moet jij ook eens drinken. 'T is lekker.' Ik hum als antwoord en probeer niet om op ons te letten. Als hij de nieuwe flesjes bier heeft gepakt komt hij over mijn schouder hangen om mee te kijken wat ik doe.

'Kun je stoppen? Ga terug naar de woonkamer of zo,' zeg ik geïrriteerd en probeer weg te lopen maar hij gaat voor me staan.

'Welke cake maak je? Laat eens proeven? Ik kan niet wachten tot hij straks klaar is, ook al krijg ik een extra groot stuk.'

'Nee, ga weg, je bent irritant!' Ik sla zijn hand uit de kom waar het beslag nog steeds in ligt.

'Moet ik je misschien helpen dan?' Er speelt een grijns op zijn lippen waardoor ik weet dat hij van plan is om de cake te verpesten.

'Ga weg uit de keuken!' Roep ik zonder verder antwoord te geven op zijn vraag.

Hij lacht en pakt dan de flesjes bier om vervolgens toch maar naar de woonkamer te lopen. Ik doe het beslag in een cakevorm en zet het in de oven.

Als ik de wekker heb bezet, bedenk ik me wat ik zal gaan doen aangezien ik niet in de woonkamer ga zitten bij die sukkels. Ik wil dat ze weg gaan zodat ik met Louis kon knuffelen terwijl we wachten tot de cake klaar was.

Babs Dwergje en Hope liggen alle drie te slapen, en ik wil ze niet wakker maken omdat ze zo schattig zijn. Vanuit de woonkamer hoor ik steeds raardere geluiden komen, dus daar ga ik ook echt niet naartoe.

Bijna val ik in slaap, maar dan komt Louis luidruchtig naar binnen gestormd. Op dat moment gaat de wekker ook af waardoor ik klaarwakker ben.

'Hé, Sunshine! Hoe is het met de cake?' Ik haal mijn schouders op en loop naar de oven om te kijken of hij goed is. 'De satéprikker ligt daar.' Louis wijst naar de tafel.  De satéprikker doe ik in de cake en haal hem er weer uit en als ik niks aan hangt, weet ik of hij goed is, of niet.

'Ben je ook dronken?' Vraag ik terwijl ik de ovenwanten pak aangezien de cake goed is.

'Nee, ik heb maar twee biertjes gehad. Ik hou niet zo van veel drinken. En ik wil niet dronken zijn waar jij bij bent,' zegt hij en slaat een arm om mij heen.

Ik glimlach zwakjes naar hem ook al ben ik er niet eens met zijn opmerking. Ik ben toch geen klein kind meer? Misschien gedraag ik me soms wel zo, maar dat is toch alleen maar voor de lol? En soms doet Louis het zelf ook.

Ik kijk op de klok en zie dat het al half twaalf is. Dat is al lang over mijn normale tijd heen! Stomme sukkel! Wat heb je nou weer gedaan? Ik probeer het stemmetje weg te duwen, naar het lukt niet. Het is allemaal Louis' schuld! Hij had je moeten waarschuwen! Boos duw ik Louis weg.

'Wat is er? Waarom ben je zo boos?'

'Het is jou schuld! Je had moeten zeggen dat het al laat was!' Ik duw hem tegen zijn borst tegen de muur. Verbaasd kijkt hij op de klok die achter mij hangt. 'Ik haat je!' Ik voel dat ik sneller begin te ademen en aan mijn haren begin te trekken.

'Hé, hé, hé, hé, hé, rustig maar. Het is al goed. Het is weekend, dus dat kan gebeuren, ja?' Hij probeert mijn handen uit mijn haren te halen, maar blijkbaar ben ik sterker als gedacht. 'Harry, kijk me aan. Het is al goed. Rustig maar. Ik stuur iedereen naar huis, goed?' Hij slaat zijn armen om mij heen en ik kan mezelf er niet van weerhouden om op mijn knieën te zakken. 'Het is niet erg. We gaan zo slapen, ik beloof het,' zegt hij uiteindelijk en ik knik.

Hij helpt me om op te staan maar ik plof meteen weer neer op het bankje. Louis loopt naar de woonkamer om iedereen weg te sturen, maar ik krijg al niet meer mee dat ze weg gaan want ik ben al in slaap gevallen.