Ink And Flower Crowns{Larry Stylinson}

A C H T I E N

Harry's POV

Het is ondertussen twee jaar later en Louis en ik zijn nog steeds samen. Vorig jaar waren we allebei geslaagd op school en nu doen we een aparte opleiding. Ik werk nog steeds in de bakkerij waar ik twee jaar geleden was begonnen.

Louis werkt in een restaurant, vijf minuten van de bakkerij vandaan, maar we hebben hele andere werktijden dus heeft het niet veel zin.

Meestal ben ik veel eerder klaar, en slaap ik al als Louis thuis komt. En als we overdag werken is Louis meestal eerder klaar.

Vandaag was ik eerder klaar, dus zou ik alleen naar huis moeten lopen. Het was al 11 uur geweest, en ik was moe van al het werk dat ik moest doen.

'Harry, heel erg bedankt. Je kunt nu gaan,' Sarah glimlacht naar me en geeft me nog een knuffel, 'Tot zaterdag. En wees voorzichtig op straat, oké?' Ik knik.

Nadat ik de uren heb opgeschreven en mijn jas heb gepakt, roep ik nog snel naar Sarah dat ik weg ben en loop naar huis.

Ondertussen zet ik muziek op met mijn koptelefoon en luister naar Breakfast at tiffany's. Terwijl ik luidkeels mee zing, en verder niet uit kijk waar ik loop, kom ik al snel in de engste straat van mijn vaste route.

Er staan geen straatlantaarns en er stonden ook geen huizen. Het was eigenlijk een soort straatje in een bos, maar wel aan de rand van het bos.

Net als het nieuwe liedje All summer long begint, voel ik een hand, die me ruw naar achteren trekt. Mijn koptelefoon valt af en ik weet niet wat ik enger vind; dat iemand mij naar achteren trekt, of dat er nog drie andere, bekende schimmen tevoorschijn komen.

'Twee jaar,' begint degene recht voor me te praten en ik zie dat hij grijnst, 'Twee jaar lang heeft Louis jou boven ons gekozen. En jij krijgt van ons de schuld.'

Ik probeer me los te rukken, maar ik voel de sterke armen die me met veel kracht terug trekken. Ik kreun van de pijn en sluit mijn ogen om de rest van de klappen te ontvangen, wetend dat ik geen andere keuze heb.

Maar zodra ik schoenen in mijn buik voel komen, begin te schreeuwen van de pijn. Ik wil in elkaar krimpen, maar twee armen houden me rechtop en slaan een hand voor mijn mond.

Op een gegeven moment voel ik mezelf slapper worden, dus sluit ik mijn ogen en beland in een andere wereld.

**

'Harry, kom op nou! Wordt godverdomme wakker!' Ik kreun van het plotselinge geluid wat ik hoor. Het klinkt zo luid, dat het pijn doet aan mijn hoofd. 'Harry, je kunt je ogen open maken, het is donker.' Hoe langer de stem praat, hoe meer ik hem begin te herkennen, maar ik weet nog steeds niet precies niet wie het is. Toch luister ik naar de stem en open ik mijn ogen.

'Hé wat is er gebeurd? Heb je ergens pijn?' Ik kijk naar waar de stem vandaan komt, maar ik zie alleen een zwarte schim dus wacht ik tot mijn zicht minder wazig is en probeer ik te ontcijferen wie er naast me zit.

'Louis?' Ik hap naar adem, maar er gaat een pijnlijke steek door me heen, wat me in elkaar laat duiken. Als ik door heb dat het mij nog meer pijn bezorgd, laat ik een pijnlijk geluid horen.

'Blijf maar rustig liggen. Weet je wat er is gebeurd?' Ik denk diep na, naar het doet pijn, dus stop ik er meteen weer mee.

'Nee..' Mijn stem wordt zachter met elk geluid ik maak, en ik wil mijn ogen weer sluiten.

'Nee, niet weer wegvallen, je moet wakker blijven, oké?' Ik zucht.

'Ik wil niet...' Ik kreun van de pijn als er weer een steek door me heen gaan en sluit toch mijn ogen.