SEE • THROUGH [wattpad's edition]

CH - 02

หลังจากวันนั้นก็เป็นเวลาร่วมสองสัปดาห์ที่คยองซูไม่ได้พบรุ่นน้องสองคนนั้นอีก ลู่หานเองก็เช่นกัน พวกเขานอกจากนอนดูซีรี่ส์สลับกับทำโปรเจคไปเรื่อยๆก็คงจะมีแค่เพื่อนของเขาเท่านั้นที่ยังมีความสุขดีกับการแชทคุยกับคนที่ตรงใจในเวลานี้ ในขณะที่ตัวเขากับจื่อเทาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เหมือนกับว่าการไม่ตอบรับของเขาคือการตั้งกำแพง และจื่อเทาก็พร้อมที่จะหมุนฝีเท้ากลับอย่างไม่ได้นึกถึงว่าเขาเองกำลังรอคอยอยู่หลังกำแพงเหล่านั้น

"คยองซูๆๆ!!"

"ว่าไง..."ดวงตากลมโตละจากทหารหนุ่มในซีรี่ส์เหลือกมามองเพื่อนที่คว้ามือถือท่าทางร่าเริงขณะนอนดูซีรี่ส์เหงาๆกันอยู่ในห้องของลู่หาน เขามองเพื่อนตัวเล็กที่กระโดดเด้งมาหาพลางชวนอย่างร่าเริง

"เซฮุนว่างแล้ว ไปกินข้าวกัน"

"แกรนด์ขนาดนี้สองต่อสองก็ได้มั้ง..."

"น้องแบคฮยอนก็มาด้วยนะ ไม่อยากเจอเหรอ?"เลิกคิ้วถาม ก่อนจะได้รับสีหน้าเหมือนปวดหนักกลับมาจากตัวคยองซูเอง

"ทำไมฉันต้องไปอยากเจอด้วยล่ะ"

"อ้าวพวกนายยังไม่ดีกันเหรอ?"

"ก็ไม่มีอะไรแล้ว และก็ไม่มีอะไรต้องไปเจอนี่"

"รู้มั้ย เซฮุนบอกว่าน้องแบคฮยอนเสียใจมากนะที่น้องเขาทำให้นายรู้สึกไม่ดี"ลู่หานย่นปากทำหน้ายู่ไปยู่มาจนคนเป็นเพื่อนหมันไส้เอื้อมมือไปบีบสองข้างแก้มนั่นเสียสักที

"ตัวตั้งตัวตีนักนะ"

"เฮ้..ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น ฉันแค่ไม่อยากให้เข้าใจผิดกันนี่"

"ใช่สิ เพื่อนแฟนดีกว่าเพื่อนตัวเอง"

"เดี๋ยวยังไม่ได้เป็นแฟนๆ"

"เป็นจะขนาดไหน"ยื่นปากล่างใส่ตากวางๆที่กลอกกลับมาให้หนึ่งรอบถ้วน ก่อนที่มือขาวๆของลู่หานจะดึงแขนเสื้อคยองซูยิกๆ