Μια περίεργη συγκατοίκηση

Part2

"Χάρηκα " μου απάντησε ο Ζακ
Όταν κάτσαμε έπιασα το κινητό μου και άρχιζα να παίζω όταν ένιωσα δυο μάτια να ειναι καρφωμένα πάνω μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον Ζακ να με κοιτά . Ετσι , του χαμογέλασα .
"Ποσό είσαι;" με ρώτησε
"16 εσύ;" είπα
"16" ειπε και χαμογέλασε
Δεν έχω καμία όρεξη να κάνω κάτι μαζί του...όπως και να εχει αν οι γονείς μας..... Όχι όχι όχι δεν πρόκειται να συμβεί με την καμία δεν θα το αφισών εγω,ποτέ!
"Παιδιά θα θέλαμε να σας που με κάτι" ειπε η μαμά μου
"Όπως ξέρετε ήδη εγω με την Μιράντα βλεπόμαστε αρκετό καιρό σχεδόν 1.5 χρόνο ."
συνέχισε ο Μπόμπ
" Κι ετσι αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί σαν οικογένεια" με το που το ειπε λες και ήταν στα αντανακλαστικά μου σηκώθηκα κοπάνησα το τραπέζι και βγήκα έξω. Έκατσα σε ένα παγκάκι και σκεφτόμουν... πως μπορούσε να συμβεί αυτό. 😪😪😪🙄
Πως θα άλλαζε η ζωή μου. Ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω ένα δάκρυ έτρεξε απο το αριστερό μου μάτι, ύστερα ένα απο το δεξί και βρέθηκα να κλαίω με λυγμούς σε ένα παγκάκι .Μετα έκατσε δίπλα μου κάποιος . Το ένιωσα . Δεν γύρισα να κοιτάξω ποιος ήταν. Γύρισα και είδα τον Μπράντον.Εκλαιγε και εκείνος , ειναι πιο μικρός μου και με ξάφνιασε παρά πολύ.
"Εσύ τι έχεις;" τον ρώτησα
" Η μαμά μου ειναι νεκρή. Μετα την γεννά μου ξεψύχησε. Μετα απο τον χαμό της ο πατέρας μας υποσχέθηκε ότι δεν θα έβρισκε καμία άλλη..."
"Σε καταλαβαίνω.Σκεψου όμως το καλύτερο , αν η μητέρα μου γίνει και μήτρα σας θα έχετε μια μαμά , όχι εξ αίματος αλλα και πάλι απ'το τίποτα..."
"Μάλλον έχεις δίκιο, δεν θα με χάλαγε να ήσουν αδερφή μου έσω που τα λέμε..."