Evvet ne yapmalıyım şimdi? Ne olacak peki? Tuttu çocuğun krizi. Anasını satayım doktor da değilim ki ya. Gerizekalı gibi daha da üzerine gidiyordum Y nin. Hala bişeyler anlatmaya çalışıyordum, sanki beni duyuyordu anliyordu o haldeyken. Öfff! Git gide daha kötüye gidiyordu hersey. Susmam gerektigini anladigimda cok gecti. Oturdu bir merdivene, titremeye başladı.. Ne yapmak gerektiğini bilmiyordum. Sarıldım bi an. O sinirle bana vursaydi, itseydi? Hiç bişey düşünmedim, umrumda da değildi zaten. Sarıldım sımsıkı. "Bırak ayşe, ne yaptığımı bilmiyorum. Bırak!" dedi. "Bırakmam, bırakamam" dedim, daha da sıkı sarıldım. Sessizce durduk öyle 1-2 dakika. Sakinleşti, o da sarildi. "İyi geliyorsun bana, ben böyle olduğumda toparlayamiyorum saatlerce kendimi" dedi. İyi geliyordum ona. Yani öyle söylemişti. Ne güzel şeydi sevdigin insana iyi gelmek..
