De Voetbaldroom

1 De wedstrijd

De bal wordt het spel in getrapt en Sarah neemt de bal mooi aan.
Ze kijkt om zich heen en schiet de bal naar mij, ik loop me op dat moment vrij en kan de bal makkelijk aannemen. Ik werp een blik op het scorebord, nog 3 minuten voor tijd en het staat nog 0 - 0!

Ik begin met de bal aan mijn voet richting het zestienmetergebied van de tegenpartij te rennen en ik zie een verdediger voor me staan. Ik doe snel een trucje en laat de verdediger verbaasd achter, nu bevind ik me in het zestienmetergebied en ik kan gaan schieten.

Nog heel even wachten... en dan zie ik een gaatje, net op het moment dat ik wil schieten hoor ik paf! Ik val schreeuwend van de pijn op de grond en pak mijn enkel vast.
Ik hoor nog net het fluitje van de scheidsrechter en dan wordt het zwart voor mijn ogen.

...

Piep...piep...piep...

Ik voel mijn ogen langzaam opengaan en als ik overeind wil komen merk ik meteen dat ik mijn rechterbeen niet voel. Van schrik breng ik mijn hand in een snelle beweging naar mijn been, wat niet verstandig is, want ik voel meteen een pijnscheut door mijn hele lijf gaan.

'Gaat het?' Hoor ik iemand bezorgd vragen. 'De dokter zei al dat je daar last van zou hebben en hij zei ook dat je beter even rustig kan blijven liggen.'

Ik schrik, ik had de jongen die in de hoek staat nog niet eens opgemerkt. Wie ben je en wat doe je in mijn kamer? Vraag ik op een dreigende toon.

'Calm down, tiger.' Zegt de jongen met kort, bruin haar dat naar en lant was gekamd en al zeg ik het zelf, leuke kleren en een knap uiterlijk.

Omdat ik last van mijn nek krijg probeer ik weer, zo goed als het kan, mijn hoofd op het kussen te krijgen wat niet erg lukt zonder pijn en als ik eindelijk goed lig hoor ik de persoon roepen: 'Dok ze is wakker!'

Al snel komt er een man met een witte jas, grijze haren en een brilletje de kamer ingelopen, die meteen vraagt:
'Hallo, gaat het een beetje?'

Nee, het gaat helemaal niet! Ik ga bijna dood van de pijn.
Ja, het gaat wel! Zeg ik zacht met een met pijn verbeten glimlach.

'Weet je het zeker?'

Uhh nee, natuurlijk gaat het niet!

Ja, ik weet het zeker. Maar ik heb wel een vraag: hoort het dat ik mijn been niet voel?

De man schrijft wat op zijn blaadje en kijkt me daarna een tijdje met zijn wenkbrouwen gefronst aan.
'Weet je nog wat er is gebeurd?' Gaat hij net zo plotseling verder als dat hij gestopt was.

U heeft nog geen antwoord gegeven op mijn vraag, zeg ik verontwaardigt.

'Eerst wil ik graag antwoord op mijn vraag, dan zal ik die van jou beantwoorden.' Zegt hij op een rustige en serieuze manier zoals alleen een dokter dat kan.

Nee, ik weet niet meer wat er is precies gebeurt.
Maar het laatste dat ik me herinner is dat ik in de bus zat, ik weet alleen niet meer waarheen en met wie.

'Dat klopt, je hebt in de bus gezeten. Je moest namelijk een voetbalwedstrijd spelen, weet je toevallig met welk team?

Mmh wat was het ook al weer?
Umh, nee ik weet het niet meer.

'Zegt het je wat als ik "Nederlands vrouwenelftal onder de 19" zeg?'

Nee, niets dan zwart.

'Oke, zegt Nederland tegen Duitsland je dan iets?'

Met een zucht zeg ik: ook niets meneer, ik kan me er niets meer van herinneren.

'Oke.' mompelt de man. Terwijl hij nog een aantal notities maakt.

Dan kijkt hij op van zijn blaadje en zegt: 'Dat is niet zo gek, je hebt namelijk een hersenschudding, daardoor kan je tijdelijk last hebben van geheugenverlies en om antwoord te geven op je eerder gestelde vraag: je been is verdooft omdat je enkelbanden zijn opgerekt, je enkel gebroken is en je kuitbeen verbrijzelt was. Hierdoor hebben we tijdens de operatie een metalen pin in je been moeten plaatsen. Daarmee is het nog niet zeker of het goed herstelt en je ooit weer goed kunt lopen.'

Maar ik mag toch wel nog voetballen, hé? Als ik herstel?

Hij kijkt mij aan met een blik vol medelijden en ik weet al voordat hij iets zegt wat het antwoord zal zijn.

'Als je weer goed zou kunnen lopen en rennen dan is voetbal zeer zeker uitgesloten. Je moet voorzichtig doen en ervoor zorgen dat er zo min mogelijk kans is dat er nog een harde klap op komt, anders kun je straks helemaal niet meer lopen en heb je een rolstoel nodig.'

Nadat ik de woorden heb kunnen laten bezinken en ik besef dat ik nooit meer zal spelen met mijn team krijg ik spontaan een woede uitbarsting maar was ik ook ineens heel erg verdrietig:
Waaaaaaat!! Nooit van mijn leven dat ik nooit meer ga voetballen! Zeg ik terwijl ik tegen mijn tranen vecht.

En waar is mijn familie?!? Vraag ik aan de dokter met een blik waarmee ik de man had gedood, als blikken konden doden.

'Je ouders en je broer zitten op de gang, evenals een paar teamgenoten en vrienden van je. Zal ik vragen of ze bij je komen?'

Nee! Ik wil ze nog niet zien en laat me met rust!

Snel loopt de Dokter mijn kamer uit en ik zie dat de jongen nog steeds in de hoek staat. Moet jij niet weg? Vraag ik op een bozige toon.

'Ik ga nergens heen' zegt de jongen met een halve glimlach.

Wat een leuke lach heeft die jongen....mmhhh
Hallo, wat denk ik nu weer?

Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik ineens iemand grappend op een fluistertoon in mijn oor hoor zeggen: 'Het zal nu wel een beetje ongemakkelijk voor die jongen zijn, je bent nu al meer dan een minuut naar hem het staren.'

Huh, wat? Breng ik verschrikt en blozend uit als ik snel mijn blik afwent en op het moment dat ik mijn gezicht draai kijk ik in het lachende gezicht van mijn beste vriendin.
En ik kan haar niet snel genoeg in mijn armen nemen en haar een dikke knuffel geven en ik hoor nog net: 'Wat fijn dat je er weer bent Alex!'