The girl with the tattoo

47

"Wil je nog steeds weten wat hij betekend?" Jase keek me aan. "Natuurlijk!" "Okay, nou ja, daar gaat 'ie dan." "Nee, ho, stop." Hij onderbrak terwijl hij me recht in mijn ogen aankeek. Hij sprak verder, "Betekend dit dat ik je vertrouwen heb gewonnen?" Ik knikte. "Okay, dan mag je het verhaal nu gaan vertellen."

Ik begon mijn verhaal.

"Iets wat je niet van mij weet is dat wij eigenlijk een gezin van zes personen waren. Ik had nog een broer. Hij zat tussen mijn broer en zus in, één na oudste was hij dus.

Hij hield van ontdekken en nieuwe dingen en mensen leren kennen. We wisten allemaal dat hij nooit in Portland zou blijven, het was hier te klein voor hem. Hij wou de wereld zien. Hij had een lijst met plaatsen waar hij ooit nog naar toe wou. Hij was al naar best veel plekken geweest. Zo is hij in Istanbul, Vancouver, Sydney, Nepal en Hawaii geweest.  Hij reisde, kwam weer thuis, werkte wat zodat hij geld had, en ging weer verder. Voor deze reizen had hij zijn hele leven al gespaard. Hij had al veel Amerikaanse hotspots gezien, zoals het vrijheidsbeeld in New York en de stranden van Los Angeles.

Bij zijn laatste reis ging het mis. Dylan was een gezonde jongen. Hij ging naar Brazilië. In zijn eentje. Hij had een geweldige tijd, hij zou twee weken blijven. Hij leerde nieuwe mensen en nieuwe manieren kennen. Hij at allerlei nieuwe dingen en probeerde van alles nieuw. Hij beklom bergen en bezocht typische Braziliaanse dingen.

Op een avond werd mijn vader gebeld. Het was Braziliaanse politie. Er was een schietpartij geweest. Zoals je dat wel kent van Brazilië. Dylan was net naast zijn hart geraakt. Hij lag in coma in het ziekenhuis, maar kon elk moment ontwaken. Voor ik het doorhad hadden we een paar spullen bij elkaar gezocht, in gepakt en waren we op weg naar het vliegveld. Onderweg kregen we een belletje. Hij was ontwaakt. Hij zag er verward uit, maar kon al snel feiten vertellen. Na wat testjes was alles goed gekeurd en ging hij slapen.

Het moment dat wij het vliegtuig instapten kreeg hij een hartaanval. Reanimeren had geen zin meer. Bij de testjes was er dus iets over het hoofd gezien. Toen we aankwamen werden we opgehaald en naar hem toe gebracht. Die situatie zal ik nooit meer vergeten.

Hoe we met een opgelucht gevoel het vliegtuig in stapten, omdat hij was ontwaakt. Hoe we aankwamen met een verscheurend gevoel, omdat hij ondertussen was overleden.

We hebben nooit doei tegen hem kunnen zeggen.

De eerste weken heb ik geen woord gezegd. Ik was boos. Boos op mezelf dat ik niet beter afscheid had genomen en boos op hem omdat hij zomaar verdween uit mijn leven zonder te wachten om een proper doei te zeggen. Ik was boos dat het vliegtuig niet sneller was gevlogen want anders hadden we hem misschien nog in levende lijve gezien. Ik was gewoon boos op alles en iedereen. Ik had voor alles wel een reden om boos op te zijn. 

Door Celia, Ty, Christina en  Jeanine kwam ik er weer bovenop. Ik ben ze daarvoor eeuwig dankbaar.

De kompas staat voor de wegen die hij is begaan. Hij wist altijd welke kant hij op moest en op wou. Hij is een groot voorbeeld voor mij en ik heb dan ook al herinnering een tattoo laten zetten.

Niet veel mensen weten de betekenis. Eigenlijk alleen mijn ouders, broer, zus en mijn twee beste vriendinnen. Ik vertel het ook eigenlijk aan niemand. Ik wil niet het meisje zijn wiens broer is omgekomen in Brazilië en waarbij ze niks konden doen om hem te redden.

Hij zal altijd in mijn gedachten zijn. "

-------

Vote en comment alsjeblieft!