Dışarı çıktığımda güneşli ama rahatlatıcı bir hava vardı. Derin bir nefes aldım, özgürdüm. Hızlı ve büyük adımlarla taksi durağına kadar yürüdüm. Yanımda bir miktar para vardı. Bir taksiye binip teyzemin evinin adresini verdim. Teyzem yaklaşık iki aydır ne yurda uğruyor ne de arıyordu. Ben aradığımda ise hiç ulaşamamıştım. Yani teyzem geleceğimi bilmiyordu. Beni görünce çok mutlu olacak kesin. Çünkü buradan çıkmamı tek o istiyor, çünkü beni bekleyen bir kimse yok.
Şoförün "Verdiğin adrese geldik" demesiyle gözlerimi açtım. Uyuyakalmışım. Şoföre parayı uzatıp taksiden indim ve teyzemin evine doğru ilerledim.
Eski anılarım canlandı gözümde buraya gelen yurt müdürleri beni alıp yetimhaneye götürmüşlerdi. O yaşta korkup teyzemin arkasına saklanmaya çalışsam da olmamıştı. Teyzem de zorla da olsa vermek zorunda kaldı. Bir an durdum ve iç geçirdim sonra hepsinin geçmişte kaldığını düşündüm, şimdi bunları düşünmenin sırası değildi. Ben bundan sonraki hayatıma bakmalıydım. Yepyeni bir hayat beni bekliyordu.
Teyzemin kapısına geldiğimde zili uzun uzun çaldım. Açan kimse olmadı ve üst kattan yaşlı bir kadın
"Kime baktın kızım? O ev boş" dediğinde gözlerimi şaşkınlıkla açtım.
"A-ama nasıl olur? Benim teyzem bu evde oturuyor." dedim. Yaşlı kadın
"Zühre senin teyzen mi oluyordu?" Diye bir soru sorduğunda ona kafa salladım.
"Nasıl diyeyim kızım se-senin teyzen geçen ay vefat etti. Ameliyat sırasında kalp krizi geçirmiş ama kurtaramadılar." Dediğinde sanki başımdan kaynar sular döküldü.
Gözlerimdeki yaşlara engel olamadım akıp gittiler. Hayatta sadece beni seven bana sahip çıkan bir teyzem vardı onu da kaybetmiştim. Koşarak oradan uzaklaştım, arkamda bıraktığım kadının bana seslenişlerini duymazdan gelerek. Koşuyordum öylece koşuyordum ağlayarak hıçkırıklarımı tutmadan ağlıyordum. Tüm sevincim kursağımda kalmıştı. Teyzem ölmüştü. O benim hayattaki tek varlığımdı ve ben onu kaybetmiştim.
Caddeye çıkmıştım. Gözlerimdeki yaşları silerek buğulu gözlerle etrafa bakındım. Ne yapacaktım ben? Birden başım döndü ve gözlerim kararmaya başladı. Etrafı karıncalı görmeye başladığımda, bedenimi taşıyamayacak hale geldiğimde gözlerimi kapattım.
-
Yavaş yavaş gözlerimi araladığımda hastanede olduğumu fark ettim. Ben buraya nasıl gelmiştim?
Bunu düşünürken odaya beyaz önlüğünden de belli olduğu gibi bir doktor ve genç bir adam gelmişti. Gözlerimi kapatıp, uyuyormuş gibi yaptım.
"Korkulacak bir şey yok sadece tansiyonu düşmüş. Birazdan uyanır. Bir saate kadar çıkabilirsiniz."
"Teşekkürler." Dedi yanındaki adam.
Doktor odadan çıktığında yanındaki adam çıkmamıştı. Yeni uyanmış gibi gözlerimi hafifçe araladığımda adamla göz göze geldik.
Esmer, kirli sakallı,uzun boylu bir adamdı.
"Uyanabildin mi?" Diye bir soru yönelttiğinde 'uyanmasam sana bön bön bakamazdım' dememek için kendimi zor tuttum.
"Evet ben neden buradayım?"
''Seni yolun ortasında baygın halde görünce hastaneye getirdim.'' dediğinde ona minnettar olduğumu hissettim.
''Teşekkür ederim.'' deyip gülümsediğim de oda gülümsedi.
''Rica ederim, tanışabilir miyiz?'' Diye sorduğunda biraz düşünsem de daha sonra 'evet' anlamında başımı salladım.
''Ayhan Doğru.22 yaşındayım, üniversite 2.sınıf öğrencisiyim.''
''Ayda Gürel. 18 yaşındayım, liseden yeni mezun oldum.'' dedim.
''Tanıştığımıza memnun oldum.'' Diyerek elini uzattığında elini sıktım.
''Ee üniversiteye hazırlanıyor musun bakalım?'' Bu sorusu karşısında duraksadım.
''Hayır. Şuan tekim ve kalacak bir yerim yok.'' Dediğimde artık birisine güvenmem gerektiğini anladım, kimsem yoktu. Derdimi anlatacak birisine ihtiyacım vardı. Belki de beni hastaneye yetiştirmeseydi kötü şeyler olabilirdi.
''Nasıl yani? Başka bir şehirden falan mı geldin yoksa?''
''Hayır. Yurtta kalıyordum,annem ve babam ben küçükken vefat ettikleri için bana bakacak kimse yoktu teyzem iki sene bakmış ama devlet,teyzemin maddi durumu olmadığından ve hasta olduğu için beni yetiştirme yurduna yerleştirdi. Artık oraya ait olmadığım için bugün çıktım ve teyzemin evine gittiğimde teyzemin birkaç ay önce geçirdiği ameliyatta vefat ettiğini öğrendim.'' Derken birden gözlerim buğulandı. Hala inanamıyordum.
''Ben-n gerçekten çok şaşırdım ve oldukça üzüldüm.'' Diyerek yanıma geldi ve bana sarıldı. Bende ona sarıldım şuan başımı yaslayacak bir omuza ihtiyacım vardı.
Kendini benden ayırıp ''Artık ağlama ama sulu göz. Sana yardımcı olmak istiyorum. Lütfen yanlış anlama sadece ufak bir destek.'' Gülümseyerek bana baktı
Gözlerimi silerek ''Na-nasıl yani? Nasıl yardım edeceksin?'' Dedim. Bu benim için bir umut olabilirdi belki.
''Abim ve benim beraber işlettiğimiz bir cafe var. Sende istersen tabii ilk adımını garsonluk yaparak atabilirsin, ne dersin? İlk olarak kalacak bir yer ayarlaman için bir miktar para alırsın. Daha sonra haftalık 300 lira. Uygun mudur?'' Dediğinde neredeyse mutluluktan uçacaktım. 300 lira bana yeter de artardı bile.
''Tabii ki uygun, teşekkür ederim.''
''Peki o zaman birkaç saate hastaneden çıkarız sonra da cafeye gideriz abimle tanışırsın.'' Dediğinde gerçekten mutlu olduğumu hissettim. Uzun zamandır bu kadar mutlu olmamıştım.
