Στοιχειωμένα όνειρα

Σκοτάδι

Ήταν όλα σκοτεινά για κάποια ώρα. Δεν ήξερα αν ήμουν νεκρή η ζωντανή. Κενό. Έβλεπα πάλι τον ίδιο εφιάλτη. Ακόμα και νεκρή δεν θα γλυτώσω από αυτόν τον καταραμένο εφιάλτη. Θα με στοιχειώνει ακόμα κι όταν δεν βρίσκομαι στην ζωή. Η μήπως θα με σκοτώσει στον ύπνο μου; Προσπαθώ να ξυπνήσω αλλά δεν γίνεται. Γαμώτο, γιατί να μην τελείωσε απλά ολό αυτό μόλις γυρίσαμε στο Κάνσας; Αντιθέτως, η κατάσταση χειροτέρεψε.

Το μόνο που με απασχολεί αυτή την στιγμή όμως, είναι το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει εμφανιστεί η αντρική φιγούρα όπως κάθε άλλη φορά. Μήπως δεν βλέπω εφιάλτη? Τότε τι στο καλό συμβαίνει?

Κλείνω τα μάτια μου. Τα ξανανοιγω. Το μαύρο είχε εξαφανιστεί. Βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Μόνη. Πώς βρέθηκα εδώ? Τότε θυμήθηκα πως είχα προλάβει να καλέσω ένα ασθενοφόρο για τον μπαμπά μου. Αυτοί πρέπει να μας βρήκαν και να μας μετέφεραν εδώ. Αλλά που είναι ο μπαμπάς μου? Κι εγώ γιατί βρίσκομαι εδώ, τι μου συνέβη? Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και κάποια στιγμή αισθάνομαι πως θα πέσω, έτσι πιάνω το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι και προσπαθώντας να τοποθετήσω τα πόδια μου στο πάτωμα, όμως με αυτή την κίνηση, ζαλιζομαι ακόμα πιο πολύ. Τότε μπαίνει μέσα μια νοσοκόμα, και το χαμόγελο της αντικαταστειται από μια έκφραση που δεν μπορώ να καταλάβω τι υποδηλώνει. Μάλλον, φόβο. Τότε χωρίς να πει τίποτα, βγαίνει χωρίς να κλείσει την πόρτα πίσω της. Εγώ στεκομαι καθιστη στο κρεβάτι προσπαθώντας να κατανοησω τι συμβαίνει γιατί είμαι μπερδεμένη, πιθανόν λόγω της ζαλαδας. Εκείνη την στιγμή είδα την πόρτα να κλείνει προς τα μέσα και ασυνειδητα γερνω προς τα πίσω, επειδή δεν ξέρω ποιος βρίσκεται πίσω της. Ανακουφιζομαι όταν βλέπω την νοσοκόμα με τον γιατρο δίπλα της, ο οποίος με προσταζει να ξαπλωσω. Τότε, στην προσπάθεια μου, βλέπω στην κοιλιακη περιοχή μου, μάλλον μια γάζα να καλύπτει ένα μεγάλο σημείο. Κοιτώντας λίγο καλύτερα, συνειδητοποιω πως βγαίνει αίμα, και πιανοντας το καταλαβαίνω πως τρέχει. Ξαπλωνω γρήγορα και ακούω τον γιατρό να λέει στην νοσοκόμα πως επειδή σηκωθηκα, προκληθηκε αιμορραγία στην πληγή και πως μάλλον να ξαναχρειαζομουν χειρουργείο. Ξανά? Με αυτά τα λόγια του, έκλεισαν τα μάτια μου.