Καλοκαιρινος Ερωτας

Εισαγωγή

Χανια 2015

Πως ένα μικρό και ανυπεράσπιστο παιδί τρέχει για να κρυφτεί στην ζεστή και οικεία αγκαλιά της μητέρας του ώστε να νιώσει ασφάλεια και πάλι, έτσι και εγώ έτρεξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και κρύφτηκα στην ζεστή και δυνατή αγκαλιά του για μια «τελευταία φορά». Ήταν τέλη Αυγούστου και στα Μαγευτικά Χανιά της Κρήτης ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να θυμίζει χειμώνα. Τα αστέρια δεν φαίνονταν εκείνη την νύχτα αλλά ούτε και το φεγγάρι, ήταν σαν να είχαν καταλάβει και εκείνα τι επρόκειτο να συμβεί και κρυφτήκαν πίσω από τα μαυρισμένα σύννεφα.

Ήταν εκείνος τον κοιτούσα, τα μάτια μου δεν έλεγαν ψέματα αλλά ούτε και η καρδιά μου που επιτέλους χτυπούσε ξανά, όπως εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι πριν ενα χρόνο. Με εκείνο τον ενοχλητικό τρόπο που δεν με άφηνε να πάρω ανάσα αλλά ούτε να ακούσω την σκέψη μου και την λογική μου. Με εκείνο τον τρόπο που μόνο η θέα εκείνου την έκανε να κτυπάει έτσι ακόμα και μετά από τόσα καιρό απουσίας. Πως είναι δυνατόν να αγαπάς κάποιον τόσο ώστε να τον δέχεσαι πίσω χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσει για αυτό; Μάλλον η αληθινή αγάπη είναι ένα περίεργο και άλυτο μυστήριο..