Mentale pijn is erger dan fysieke pijn. Dat laatste duurt een moment, het eerste voel je de rest van je leven. Van dat laatste misschien een overblijfsel, een dikker stuk huid dan de rest waarmee je soms eens zachtjes met je vingertoppen over wrijft. 'Wat is dat?', vragen mensen dan. Dan kan je gewoon antwoorden: 'Ik ben gevallen'. 'Mijn kat krabde me.' Het ergste bij mentale pijn, is dat het onzichtbaar is. Het vreet je op vanbinnen, maar niemand heeft er oog voor. En als het eenmaal uitkomt, bestaan er geen excuses meer. Dan is het te laat.
