FİGÜRAN

GİRİŞ

Kaynanama ben bakıyormuşum da maaşını eltim alıyormuş gibi bir üzüntü vardı içimde. Ailemden ilk ayrılışımdı. Tam bir aile kuzusu bile denilebilirdi bana. Onların yanında kendimi güvende hissediyordum. Bavulları yerleştirdikten sonra iş veda faslına geçti. Annem gözünün önüne düşmüş ağarmakta olan birkaç saç telini kulağının arkasına götürdü ve konuşmaya başladı.

'Benim kızım mimar oluyor demek. Seninle gurur duyuyoruz.' Babama sıra sende dercesine bir bakış attı. Babam bu işleri pek beceremezdi. Genelde sert görünse de benim için herşeyi yapabileceğine emindim. Gözlerini yere devirerek birkaç adım attı.

'Annene katılıyorum. Kendine dikkat et oralarda. Varınca ararsın. Ve unutma, seni seviyoruz.' Gözlerim yaşarmıştı. Anneme sarıldığım an tüm bedenimi bir üzüntü kapladı. Gözyaşlarım yanaklarıma düşüyordu ve bundan nefret ediyordum. Son olarak babama da sarıldıktan sonra taksiye bindim. Arka camdan son bir bakış attım. Annem, babamın koluna girmiş, birlikte bana gurur dolu gözlerle bakıyorlardı. 

Keşke onlara doğruları söyleyebilseydim. Bir mimar değil, bir figüran olacağımı...