Impossible Love - Larry Stylinson (DUTCH)

two

L O U I S P O V

"Mammie!" Schreeuwde ik. "Ik ben hier! Jij hebt gewonnen. Vind me maar! Ik vind het geen leuk spelletje meer!" Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Maar het duurt niet lang voordat er meerdere vallen. Moe val ik neer op een omgevallen boom. "Ik mis je mamma en ik heb honger! Ik wil zelfs wat van je vieze broccoli eten!" Zucht ik. "Ze zal me noooit vinden! En ik ga hier alleen dood!" Huil ik. "Je bent niet alleen" hoor ik achter mij. Ik zie een hele lange man. Hij heeft lang krullig bruin haar en van die mooie groene ogen. Hij doet me aan iemand denken... "Wacht eens, wie ben jij? Je lijkt op Pepe!" "Pepe?" Vraagt de man verbaasd. "Ja meneer! Dat heb ik op school geleerd van mijn vriendjes. Het is een meme!" Glimlach ik trots. De man kijkt mij ongemakkelijk aan. "Wil je wat te eten?" vraagt hij dan. "Ja astubliefd! Mijn buik is boos en rommelt!" Glimlach ik nog blijer. "Goed, ik wil ook eten." Zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. "Maar mamma zei altijd dat je niet mee moet gaan met vreemden." "Liefje, je moeder is hier niet en ze zal ook niet komen. Ze is je allang vergeten. Nou ga je mee eten of wil je hier alleen dood gaan?" Ik haalde mijn kleine schouders op, hij lijkt mij wel aardig. En wat dan nog, ze zullen me nooit meer vinden...
"Waar woont u dan?" Vraagt ik de man. "Hier in het bos" mompeld hij. "Is dat waarom iedereen bang is voor dit bos??" "Nee mijn zoon, niemand weet dat ik hier woon." ben ik zijn zoon? "Wacht, moet ik je papa noemen want je zei net dat ik je zoon was." Vraag ik. Hij lacht. "Mijn naam is Harry." "Ik ben Louis! Maar Harry, Waar woont u?" "Nog iets verder, en zeg maar je."

Drie uur later.

"Zijn we er al?" Zucht ik. "Ik ben zo moe" zeur ik. "Spring maar op mijn rug." Ik spring op zijn rug en val nog geen minuut later inslaap.

H A R R Y P O V

Ik glimlach, Louis ligt te slapen op mijn rug. Ik had eindelijk wat gezelschap! Na al die jaren alleen zijn. Ik ben okk verdwaald in dit bos. Ik was 10 jaar oud, en niemand heeft me terug gevonden. Ik had een andere man ontmoet die mij hier grootbracht. Tot hij een briefje had achtergelaten met dat hij was vertrokken. Ze hebben me nooit meer gevonden, niet dat ze ooit gezocht hebben. Ik was niet geliefd bij mijn ouders. Daarom ben ik hier blijven wonen. Na 4,5 uur lopen komen we terug bij mijn huis. Het was eigenlijk een houten huis. Maar wel met moderne meubels, warm water, een douche en een bad.

Ik legde Louis neer op mijn bed. Ik ging naast hem zitten op de rand. Ik glimlachte naar hem. Ik weet dat ik hem moet terug brengen maar de stad. Maar het is zo fijn om even iemand te hebben om mee te praten.
Ik zucht, wetende wat ik morgen moet doen..