around the world.

Deel 3.

Het is even rijden vanaf mijn huis naar het vliegveld, ongeveer drie kwartier met de auto. Ik ben een echte boekenwurm en had van tevoren al een paar boeken in mijn rugzak gedaan. Ook een paar in mijn koffer voor op de reis zelf. In totaal heb ik volgens mij wel een stuk of 8 boeken mee. Terwijl ik helemaal niet verwacht heel erg veel tijd te hebben op reis. Ik begin nu toch wel moe te worden, en val daarom ook in slaap. waar ik trouwens niet te lang de tijd voor krijg want na een dik kwartiertje zijn we alweer op het vliegveld. De taxichauffeur laadt de taxi uit, wat toch echt wel een flinke klus blijkt te zijn met zo veel spullen. Terwijl hij dat doet, pak ik een karretje om mijn koffers in te laden. Het is nog vroeg op de dag, en ik ben nog erg moe, dus besluit ik eerst maar langs de Starbucks te gaan. Als ik mijn drinken heb gehaald en mijn telefoon te pakken heb ga ik op zoek naar goede wifi. Als ik die heb gevonden werk ik mijn instagram en snapchat even bij.
Ik krijg ineens een knuffel in mijn rug van achteren. Verrukt draai ik me om, ik moet een paar keer knipperen om me te beseffen dat dit echt is. Mijn hele vriendengroep staat voor me. 'Heel veel pelzier lieve Loot!'. 'Awh jongens, dit hadden jullie toch niet hoeven doen! Wel heel lief hoor!'. Er wordt hard gelachen. 'Altijd weer die Lotus hé!', schreeuwt iemand. Weer wordt er hard gelachen. Dat moet Anna geweest zijn. Zij is altijd druk, ze heeft er pilletjes voor, maar die slikt ze niet. Ik krijg ook een paar cadeautjes van ze, een paar reisboekjes met als onderwerp de landen waar ik heen ga. God wat hou ik toch van mijn vrienden.  'Jongens, ik wil niet vervelend zijn, maar ik moet alweer mijn koffer in gaan leveren en de douane langs.' Ik hoor wat verveelde geluiden. 'Wat jammer nou! Maar het zij zo.', zegt Jesper. Ik pak mijn koffers en zet ze naast me neer terwijl ik mijn armen opengooi voor een reuze groepsknuffel. Iedereen lijkt te vechten om een plaatsje in mijn buurt te kunnen veroveren. 'Ik moet nu wel echt gaan', zeg ik lachend.

Dus ik pak mijn karretje met koffers en begin te lopen. Ik loop naar het vak waar de mensen voor KLM staan om hun koffers in te leveren, en ga in de rij staan. Er staat niet een heel erg grote rij, maar ik vlieg eerste klas dus hoef toch nooit inde rij te staan. Ik ben al snel aan de beurt en loop naar de balie toe. 'Goedendag mevrouw van Wateren, hoeveel koffers dient u in te leveren?'. 'Ik zou graag 6 koffers inleveren.'. Ze trok een gezicht, maar hersteld zichzelf snel. 'Dat is goed, geeft u uw eerste koffer, doet u het maar op volgorde van gewicht, eerst de zwaarste en vervolgens lichter en steeds lichter.'.  Dus geef ik mijn eerste koffer. Als we daar klaar mee zijn moet ik mijn boardingpass afgeven, als alles klaar is mag ik naar de douane.
Ik word geacht in de rij te gaan staan voor douane nummer 3. Ik leg mijn handbagage in zo'n bakje, trek m'n schoenen en jas uit en leg deze er ook bij. Ik loop door de poort en hoor na een paar secondes al  een piepje afgaan...
De douane vraagt of ik nu wil toegeven of ik iets verboden heb meegenomen, ik schud hard van nee. De vrouw begint bij mijn voeten te betasten en gaat steeds verder omhoog, eenmaal bij mijn oren aangekomen kijkt ze me heel even heel raar aan, en begint vervolgens keihard te lachen. Ze wijst naar mijn oor. Ik krijg een spiegel aangeboden en kijk er in. Mijn oorbellen... Ik begin ook te lachen.

Zo ging mijn verhaal dus verder....