Benim Hikayem

Yavaş yavaş karanlık çökmüştü...

Ben 2 buçuk yaşlarındayken kardeşim özge 6 aylıktı ve ayrılık zamanı gelmişti galiba o gün farklı bir duygu içerisindeydim. Annem diyemediğim o kadın beni o gün sonsuz karanlığa sürüklemişti. Ve o gün hayat mücadelesi bizim için yeni başlamıştı.

Bizi bırakıp gitmişti... Bunu kendime de soruyorum"Acaba bir insan canını parçasını hiç düşünmeden sokağa atabilirmiydi?" Ben bu soruyu kendine defalarca sordum hayat sadece bundan ibaretmi ?
Bilinçsizce doğup hiç olmamış gibi gitmek .

Artık hayatımızda bazı şeyler değişmişti ; Annesizdik artık savunmasızdık , sessizdik, pasiftik.

Babam yine Almanya' ya gitmişti bize halam ve babannem bakmıştı. Nerden nereye. Çok zorluklar çektiğimizi hatırlar gibiyim , maddi ve manevi yoksunduk hep. Yemek olmadığı ve aç günler yaşadığımızı hatırlar gibiyim.

Ama babamı çok severdim ben, bana sürekli sürprizler yaptığını hatırlıyorum. Bir gün bana Almanya' dan esorfman takımı aldığını hatırladım pijama ve ceketinin toplam 4 tane cepleri vardı ve içini çikolata ve sakızla doldurmuştu. Ben buna çok mutlu olmuştum. O gün ben dünyanın en mutlu çocuğuydum.

Yine birgün evimizde yiyecek birseyimiz yoktu , çay ve ekmek tekti ve yiyecek birseyimiz yoktu çayımın içerisine ekmek parçası düşmüş ve et diye ağlamışım. Halamda dayanamayıp oturup ağlamış . Ne acılar çektiğimizi bir biz biliriz.