Gün çok ürpertici ve hava çok kapalıydı . Günün sanki bir sıkıntısı vardı . İnsanları da bunaltmak,sıkıntıya sokmak istiyordu binevi.
İçimde büyük bir sıkıntı vardı . Sanki bir şey olacaktı .Bu düşünceyi bırakıp kahvaltı sofrasına oturdum. Kahvaltı yaparken annem ve babam kahvaltı masasına daha yeni oturuyorlardi. Babamı çok dertli gördüm. İçimden bir ses derdini sor diyor ama diğeri asla sorma,böyle bir hataya düşmemelisin diyor. Bende kararsız kaldım . Sorsa mıydım yoksa sormasa mıydım? Hangisini yapsaydım acaba? Ben karar verip hemen annemle konuştum. Babamın nesi var dememe kalmadan annem babanı mı soracaksın diye atıldı. Evet dedim meraklı ses tonum ve bakışlarımla . Annem anlatmaya başladı. Bu bir kaç gündür babanı hiç iyi görmedim . Baban... Diye dwvam ediyordu ki içeri babam girdi . Hadi kahvaltı masasından kalktınız beş dakika oldu hala gelmediniz . Tamam dedi annem ve konuşmamız yarım kaldı. Sofraya otursuk ve yemeğimizi yemeye başladık. Masada çatal , kaşık dışında hiçbir ses çıkmıyordu. Aniden babamin telefonu çaldı babam telefonu açtı ve adamla birşeyler konuşmaya başladılar. Babam aniden durdu . Hiç kıpırdamıyordu. Telefonu ellerinin arasından kayıp gitti.
Merak , korku , endişhe hepsi okunuyordu gözlerimden donakalmıştım . Annem babama ne oldu diye soruyordu ama ben yerimden bile kalkamıyordum.
Donakalmak çok kötü bir şey biri sallamadan , dürtmeden hareket edemiyorsun. Annem birden bana döndü kolonya getir dedi. Ben bir tepki vermeyince de beni cimcikledi ve gidip kolonya getirdim. Ben içeri geri gelene kadar babam bayılmış yere düşmüştü.
Kolonyayı getirdim. Biraz annemi izledim sonra hemen odaya fırlayıp telefonumu şarjdan çıkardım ve annemin yanına döndüm. Anneme ben ambulansı arıyorum dedim ve aradım . Çok korkuyordum ya babama bir şey olsaydı. Çok korkuyordum sanki saniyler geçmek bilmiyor. Sanki zaman o an durdu .
Ambulans sesini duyar duymaz kalbime bir sızlama geldi . Hemen kapıyı açtım. İçeri geldiler ve babamı yerden kaldırıp sedyeye koydular. Nesi var dedi annem . Ne olmuş kritik değil dimi gibi bir sürü soru sordu. Ambulansa bizi de bindirdiler hiçbirşey hakkında bilgi vermiyorlardı. Hasteneye vardık ve hemen arabadan indik .
Babamı hemen kontrol altına aldılar . Çok korkuyordum . Bir insan acaba hangi zamanda bu kadar korkar ? Hayır dedim.Kendi sorumu kendim cevaplamıştım.
Bu gün gözetim altinda kalacakmış. Yarın için ise şimdiden konuşmak daha çok erkenmiş. Bu kadar sıkıntılı bìr süreç nasıl geçerdi acaba ? Kafamdan böylece sorular geçerken uyuya kalmıştım . Uyandığımda babam onu aldıkları odada yoktu . Annem de burada değildi . Kat kat annemi aradım . Zemin kattaki morg bölümünün orada duruyordu. Babam ölmüştü . Bu benim için küçük yaşta büyük bir travma oldu bu. Gitmemeliydi ... Bana bunu yapmamalıydı ... Böyle olmamalıydı...
