The Horan Sister. - FT. Niall Horan.

Chapter 2.

Ik word wakker van de bel die gaat. Ik zucht en pak mijn mobiel. Half 7?! Ik zucht weer en stap dan uit bed. Ik trek snel een bh aan met daarover een sweater, een joggingsbroek en fatsoeneer mijn haar terwijl ik de trap afloop. Ik doe de deur open en zie 2 agenten staan. "Hello?" Vraag ik langzaam. "Hallo, wij zijn Rosa en Marc, zouden we even binnen mogen komen?" Zegt de vrouwelijk agent, die blijkbaar Rose heet. "Sure." Zeg ik en ik loop voor de 2 naar binnen. We gaan op de bank zitten en Marc begint met praten. "We werden gisteren gebeld omdat er een ongeluk was gebeurt, een auto was tegen een boom aangereden. Er zaten een man en een vrouw in." Zegt hij op een verdrietige toon. "Ja?" Vraag ik. "Die mensen waren jouw ouders, Mila." Zegt agente Rose. "N-nee." Stamel ik. Voor ik het doorheb glijd er een traan over mijn wang heen. "Het spijt ons je dit nieuws te moeten brengen." Zegt Marc terwijl hij me een beker aangeeft waar water in zit. Ik knik. "Kunnen we nog iets voor u doen, of iemand bellen?" Vraagt Rose weer. Ik schud mijn hoofd en staat voor me uit. "Wij moeten er weer vandoor, hier heb je mijn nummer, dan kun je me bellen als er iets is of als je met iemand wil praten." Zegt Rose weer en ze geeft me een blaadje. Het enige wat ik kan doen is knikken. Marc en Rose staan op en lopen naar de deur. Ik hoor de deur dichtslaan en de politieauto rijd de oprit af.

Ik ben opweg naar de winkel, ik moet eten hebben. Ik loop door de schappen en kom uit bij de chocola. Ik neem een paar repen mee en loop dan naar de kassa. Ik twijfel of ik een pakje sigaretten mee zal nemen, en besluit het dan toch te doen, ookal weet ik dat het fout is. Als ik bij de kassa ben laat ik mijn ID zien, en als alles goedgekeurd is reken ik af. Ik loop weer terug naar huis en ga op de bank zitten. Nogsteeds kan ik het niet beseffen, mijn ouders, nouja, ik dacht dat ze mijn ouders waren, zijn dood.
Ze zouden me vandaag alles vertellen, ik had me er zo op verheugd. Mijn echte ouders leren kennen.

*1 maand later.*
Vandaag komt Robin weer. Ik heb haar alles verteld en ze helpt me met huishouden en vrolijk zijn. De begravenis van mijn ouders is geweest. Het was klein, maar goed. Alle belangerijke mensen in hun leven waren er. Ik voel me alleen. Ik heb behalve Robin, niemand meer. Geen opa's of oma's, geen ooms of tante's, niemand. Gelukkig heb ik Robin. Anders had ik dit nooit allemaal aangekunt. Ik hoor de bel en direct sta ik op om de deur open te doen. Ik neem ondertussen dat ik naar de deur loop weer een trekje van mijn sigaret. Ik open de deur voor Robin en omhels haar. Langzaam glijden er tranen over mijn wangen. "Shh babe. Het komt goed." Zegt ze sussend en we gaan samen op de bank zitten. "Hoe gaat het met je?" Vraagt Robin en ik haal mijn schouders op. "Wel goed denk ik." Zeg ik terug. "En met je roken?" Vraagt ze weer. "1 pakje per week." Zeg ik terug. Van 3 pakjes in de week naar 1 is heel wat, vandaar dat Robin me een spontane knuffel geeft. "Ik ben trots op je schat." Zegt ze en ik glimlach. Ik houd van deze meid.

*een jaar later.*
Ik loop naar de Starbucks. Het is vandaag mijn verjaardag, maar die vier ik niet. Alles is een jaar geleden gebeurt. Nogsteeds rook ik, maar verder heb ik mijn leven weer opgepakt. Robin is een studie gaan volgen in LA. We hebben nog elke dag contact. Ik neem het laatste trekje van mijn sigaret en stap dan de Starbucks binnen. "Hoi!" Begroet ik mij collega's en loop dan door naar achter. Ik pak mijn werkkleding en kleed me om. Ik ga achter de kassa staan en neem de bestellingen van de klanten op en maak ze. Ondertussen even tafeltjes schoonmaken en al snel is het 5 uur, wat betekent dat mijn werkdag erop zit. Ik ga snel naar achter en kleed me weer om in mijn normale kleding. Ik loop weer naar buiten en besluit nog even langs de winkel te gaan. Ik haal een blik wortels en aardappels. Ik loop tevreden weer naar huis en steek een sigaret op.