Niezauważona. To słowo doskonale mnie opisuje. Nie rzucam się w oczy, więc się nie dziwię jaki mam pseudonim. Nawet nauczycielka raz na mnie tak powiedziała. Mówiła, że to niby poetyckie. Ja się nie zgadzam.
Mimo iż skończyłam 14 lat kieruję się tą samą zasadą. Bądź niewidzialna. To dla mnie wyjście z każdej sytuacji. Po prostu nic nie mów. Szkoda że nikt tego nie
rozumie. Zrozumienie. To jest moje największe marzenie. Znaleźć kogoś o takich samych zasadach.
Nawet w rodzinie nie mam oparcia. Próbują mnie zmienić według własnych upodobań. Marzy im się pewna siebie różową dama z manierami. W rzeczywistości cicha dziewczyna żyjąca w innym świecie. W swoim małym czarnym świecie w którym nie ma dla innych miejsca.
Stało się to dokładnie po zaginięciu mojego brata, Kiedy miałam 10 lat. On miał wówczas 13. Podobno szedł ulicą i... wyparował. Tak zeznawali świadkowie a było ich niemało bo 20.
Płakałam dokładnie 2 dni i 2 noce. Bez przerwy. 3 dnia pocięłam się i wylądowałam w szpitalu. Od tamtej pory mam na nadgarstku blizny w kształcie przypominającym serce. Mój brat Luck był jedyną osobą którą kochałam ponad życie. Rodzice byli na drugim miejscu, ponieważ prawie nie rozmawialiśmy.
To było najgorsze co mogło mnie spotkać w życiu. Ale walka się jeszcze nie skończyła.
