Kaldırımları uzuyor, hep gittiğim yolun...
Şimdi mi söküldü bu taşlar, yoksa hep mi böyleydi bu yol...
Hatırlamıyorum.....
Yağacak yağmura hayıflanıp öylece gökyüzüne sövüyorum.
Elimde şemsiyem, yağacaksa yağsın artık derken, bulutun güneşi arkalaması kızdırıyor bu sefer...
Yol uzuyor....
Telâşlanıyorum...
Bahar gelmeden çiçek açan ağaçlara takıyorum bu sefer,
Ne lüzumu var canım, erkenden baharı müjdelemenin...
Benim hep tomurcuk kalacakken çiçeklerim,
Kızıyorum...
Yol uzuyor.....
Ceketimin cebinden çıkan, tek dal sigaraya seviniyorum, yol uzarken,
Başkada yok diye üzmüyorum kendimi...üzülmeye çok sebep bulmuşken....
takılmıyorum....
Cebimden mavi bir çakmak çıkıyor...
Kimin diye düşünürken
Habersizce peydah olan,
Hatıralara kızıyorum....
Yol uzuyor...
Neşeyle şakıyan, geveze kuşlar var birde....uymuyorum onlara...tebessüm bile etmeden devam ediyorum yoluma....
İzmariti atarken yere,
Yol bitiyor nihayet....
Sakince oturuyorum,
Bu sefer çiçek getiremediğim için,
Su döküyorum toprağa....
Sessizim.
nedensizim..
Öylesine ağlıyorum....
Hiç sebep yokken!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
eksik cennet
RomanceDertleri biriktirip kaldırmışsın raflara. İnsan olmaya hevesin yok galiba. Lakin yükün yoksa, ruhun basmaz toprağa. Ermişsen bu dünyada, Kıymetin yok hiç bir aynada. Rüzgarla geleni misafir etmemiş yüreğin. Ask-ı etine geçirmemiş ki bedenin. Uçsan...
