A Life With No Colors

"Dat kan er ook nog wel bij"

"Baf!" dat was de deur die Lena voor me dicht slaat. Ik kan het niet geloven: Ze had gewoon een slaapfeestje ZONDER mij! Wat een trut is het eigenlijk. Ik loop boos van de oprit van haar huis. Ik weet niet zo goed of ik nu boos of verdrietig ben. Misschien wel allebei! Zou dat kunnen? Ik weet het allemaal niet.

Ik loop de straat uit. Waar zal ik nu eigenlijk heen gaan? Ik namelijk op niemand rekenen als ik ze echt nodig heb. En mijn ouders zijn druk met de politie aan het praten. Ik mis mijn zusje zo! Ze was niet alleen mijn zusje maar ook mijn beste vriendin! Het was echt doodeng om haar op haar kamer in een plasje bloed te zien liggen. Ik wist toen echt niet wat ik zag! Ik snap het ook gewoon niet. Waarom mijn zusje?! Wie zou nou weer mijn zusje willen vermoorden?! Ze was heel spontaan en vrolijk altijd en ze had totaal geen vijanden ofz. Bij de gedachte dat ik mijn zusje nu nooit meer zou kunnen zien moet ik huilen.

Na dat ik eventjes heb gehuild droog ii mijn tranen en loop naar school waar mijn fiets nog staat. Dan pak ik mijn fiets en rijd naar de Mac Donalds. Ik heb nog 10,- euro.

Als ik bij de Mac kom zet ik mijn tegen een boom en loop naar binnen. Ik kijj naar een tafeltje met 2 stoelen bij het raam. Daar zat ik altijd met mijn zusje als ik naar de Mac ging. Nu kan ik daar NOOIT meer zitten. Nou in ieder geval niet meer met mijn zusje. Weer krijg ik tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Snel slik ik het weg en loop naar een kassa. Ik bestel een hamburger met een aardbeien milkshake. Als het klaar is loop ik naar het tafeltje waar ik dus altijd met mijn zusje zat. Ik eet mijn hamburger terwijl ik naar de lege stoel voor me kijk. Dit klopt gewoon niet! Daar hoort mijn zusje te zitten! Ik voel woede opkomen en eet snel door. Als ik ook mijn milkshake op heb smijt ik het in de prullenbak. En loop naar mijn fiets.

Ik zit nu onder de brug in het kleine parkje. Ik kijk naar de sterren. Ik ben alweer boos en verdrietig. Al weet ik niet eens op wie ik boos ben! Op de moordenaar of mijn vriendje? Of toch op mijn vriendin! Nee, ik ben boos op iedereen. Iedereen due nu niet aan me denkt, bij me is of me helpt. Niemand denkt er ook aan om me te troosten! Ik heb het nog wel op mijn insta gezet. Een foto van mijn zusje met als onderschrift: "R.I.P. zusje, je bent echt mijn schat bæ en dat zal je voor altijd blijven! Ik zal je nooit vergeten. Je verdient altijd een plekje in mijn hart. 50% van mijn hart is voor jou schatje! We hebben ruzie's gehad maar daar heb ik echt enorm veel spijt van. Ik hoop dat je, waar je nu ook bent, me kan vergeven voor alles wat ik fout heb gedaan. En dat je me gelooft als ik zeg dat ik je hou! 😖😔😭🙈🙉🙊😿👭💑❤💪👀💙💚💛💜💓💕💖💗💘💝💞💟☁🌌🌃". Ik pak mijn tas en leg mijn hoofd erop. Mijn jas gebruik ik als dekentje. Denkend aan mijn zusje val ik in slaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Omg dit is pas het eerste hoofdstuk en ik moest nu al bijna huilen bij het schrijven! 😢. Ik heb voor het eerst echt een mooi gevoelig verhaal geschreven. Ik hoop dat dit verhaal jullie ook heeft geraakt en ik wil graaf weten wat jullie er van vinden!👀😄

PS. Tips zijn altijd welkom! 😉