Just me

Chapter #1

Ik ga niet express voor hun een omweg nemen. Ik zie ze naar me kijken via hun ooghoek, ze lachen me al uit. Ik hoor dat ze geluiden maken van een varken. ''Hou je een keer stil, alsof jij zo perfect bent.'' hoorde ik mezelf zeggen. Ik probeer zo snel mogelijk weg te lopen, maar ze hebben me al te pakken. ''Dus je wil zeggen dat ik lelijk ben. '' hoorde ik Evelien zeggen. Een van de 2 meisjes. " Geef dan antwoord!'' zegt Adam er snel achter. ''Ja." zei ik zacht waarvan ik verwachtte dat ze het niet hadden gehoord, en ineens zag ik niks meer. Helemaal zwart.

Ik doe mijn ogen open, het is wazig. Ineens hoor ik me moeder enthousiast roepen. ''Ze is wakker, mijn dochter is wakker!'' Ik wil gelijk opstaan maar me moeder houd me tegen. ''Blijf liggen, straks wordt je te moe!'' Ik zak weer langzaam omlaag. en probeer me te herinneren wat er was gebeurd. Tijdje later komt de dokter even kijken hoe het met me gaat. Vlak daarna mag ik weer naar huis. Als we thuis aangekomen zijn doet me moeder erg overdreven. ''Schat wil je lekker liggen, je hoeft niks te doen!'' ''Nee mama het gaat heus wel beter hoor." En ik loop de trap op. Ik kijk in de spiegel, en merk nu pas dat ik blauwe plekken heb. Ik begin langzamerhand te herinneren wat er was gebeurt. Ik trek me pyjama aan en sta weer voor de spiegel, waarom ben ik diegene, waarom moet dit bij mij. Ik ben precies zelfde als iedereen, ik heb niemand wat aan gedaan. Ik begin na te denken hebben ze gelijk, ze noemen me 'dik 'vies' en 'stinkende varken.' Dat klopt ik ben best dik, ik stink en ik ben onverzorgd. Ik voelde dat ik moest huilen, maar ik hield me in. Ik bedacht me om in me dagboek te schrijven.

Waarom ik? Waarom ik? Ik heb zoveel vragen in me hoofd zonder antwoord, vandaag kwam ik uit ziekenhuis. Ik weet nog steeds niet waarom. Maar ik weet wel dat het heeft te maken met Adam, Evelien, Olivia. Iedereen luistert naar Olivia.. Ik merk aan Adam dat hij sommige dingen niet wilt doen, maar toch doet omdat hij bang is dat wat er met mij gebeurt ook met hem gaat gebeuren. Ik was net een blaadje geen kreukels, maar dat veranderde na een tijdje. Mijn blaadje was niet meer een normale blaadje maar een verkreukeld blaadje, ik krijg hem niet meer recht. Gaat ook nooit gebeuren.

Ik sluit me dagboek en leg me sleuteltje in een sieradenbakje. Volgende dag word ik wakker door de zon die in me ogen schijnt. Ik stap moeilijk uit me bed trek me sloffen aan en slof door de gangen heen naar beneden. ''cornflakes.'' ''waar zijn mijn cornflakes.'' Ondertussen heb ik alle kastjes al bekeken en ik krijg zat van het zoeken. ''Mama! waar zijn mijn cornflakes.'' Niemand die reageer. Ik loop angstig naar boven, onderweg naar haar kamer. Ik doe zachtjes haar deur open voor het geval dat ze ligt te slapen. Ze ligt niet in haar bed en de raam staat open. Dit voelt niet goed aan, ik loop rustig steeds meer naar haar bed toe. Ik zucht van opluchting, ze is van haar bed gevallen. Ik maak haar wakker zodat ze weer in haar bed kan. Nadat ik me kleren aan heb getrokken, schoenen heb aangedaan. Spring ik op me fiets om naar school te gaan. Iedereen gedraagd zich alsof er helemaal niks aan de hand is. Eenmaal in de klas merk ik dat ze me uitlachen. Ik voel me weer niet veilig. Ik begin een beetje te kokhalzen. ''uhm mag ik naa...'' en ik ren de klaslokaal uit met twee handen voor me mond. Terwijl ik naar de toilet ren kom ik Adam tegen, hij kijkt me erg bezorgd aan. Ik blijf hem voor 2 seconden aankijken en ik ren weer verder naar de toilet. Na een tijdje klaar te zijn bij het toilet zag ik Adam kijken wat ik  aan het doen was. Toen hij merkte dat ik keek rende hij ervandoor...

Nou sweeties, dit is mijn eerste verhaal. Je mening of je tips zijn altijd welkom. En ja ik hoop dat je het leuk vond! Dankjewel voor het lezen. xoxo