Καθώς προχωρούσα να κάτσω στην θέση μου άκουσα που όλοι φώναζαν την Πηνελόπη να μας πει την δικιά της ιστορίας έτσι σηκώθηκε ήρθε στο κέντρο και άρχισε να μιλάει :
Πηνελόπη :
Λοιπόν όλα άρχισαν εκείνη την μέρα τον Σεπτέμβρη όταν γεννήθηκα, ο καιρός ήταν βροχερός , η νύχτα μεγάλη και οι πόνοι τις Μητέρας μου απερίγραπτη στη θέση του πατέρα μου ήταν η αδερφή μου η μεγάλη μου αδερφή γιατί ο πατέρας μου είχε μπει για χειρουργείο καρκίνου, αλλά δεν τα κατάφερε , δεν επιβίωσε , η αδερφή μου μέχρι να μεγαλώσω μου έλεγε ο μπαμπάς είναι στον ουρανό και σε προσέχει και να ξέρεις σε αγαπάει πολύ, εγώ όμως δε μπορούσα να μεγαλώσω χωρίς αυτόν , ήθελα πολύ να τον γνωρίσω μα εκείνη την ξεχωριστή μέρα που εγώ γεννήθηκα αυτός ......Αχχχ δε μπορώ ......
Η Πηνελόπη σταμάτησε για λίγο, έβρεξε το πρόσωπο της, με πολύ δυσκολία συνέχισε και είπε η Πηνελόπη:
Καθώς μεγάλωνα συντροφιά μου είχα τον σκύλο μου τον Ρεξ τον αγαπούσα πάρα πολύ γιατί με βοηθούσε και με προστάτευε, οι μέρες περνούσαν η μαμά μου ήταν στην δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ και την έβλεπα καμιά φορά όταν έμενα ξύπνια γιατί αργούσε ερχόταν κατά τις 3 το βράδυ, η αδερφή μου προσπαθούσε να κρατήσει το σπίτι σε μια τάξη όλα ήταν τόσο δύσκολα , ο φόβος τόσος μεγάλος και τα προβλήματα υπερβολικά πολλά.........:'(
Μια μέρα ήρθαν τα παιδιά από το σχολείο να με φωνάξουν να πάμε στην πλατεία να παίξουμε εγώ πήρα τον Ρεξ και έφυγα τρέχοντας (όπως βλέπετε δεν τον άφηνα πότε μόνο του τον είχα πάντα κοντά μου) και εκείνο το απόγευμα όταν φτάσαμε στην πλατεία αρχίσαμε, παίζαμε, φωνάζαμε και μια στιγμή μου έφυγε το ρουλι του Ρεξ από το χέρι και αυτό ήταν το τέλος του έτρεχε στον δρόμο και τον πάτησε ένα αυτοκίνητο. .........:'(
