Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα εγώ κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα σχολείο, νεκροταφείο, φροντιστήριο, νεκροταφείο και τέλος σπίτι ......Δεν ήμουν σαν τα άλλα παιδιά , δεν έβγαινα , δεν μου άρεσε ο ήλιος , μισούσα τον ουρανό , μισούσα τα πάντα , μια ζωή μόνο ένα χρώμα γνώρισα το μαύρο, η καρδιά μου ήταν ραγισμένη........
Πέρασε καιρός και μια μέρα στο νεκροταφείο είδα ένα αγόρι να κλαίει πάνω από τον τάφο κάποιου πλησίασα και τον βοήθησα , του έδωσα λίγο νερό , για να δροσίσει το στόμα του και λίγα χαρτομάντιλα για να σκουπίσει τα ασταμάτητα δάκρυα του που τρέχανε μεράκι. ......Κάθισα κοντά του συζητάγαμε για πολύ ώρα. ..
