Merhaba :)) 2. bölümle karşınızdayım. Aslında bu bölümü 5 voteden sonra atacaktım ama sevgili arkadaşım Zeynep ısrar edince atmak zorunda kaldım . İlk önce bu bölümü Canımdan da çok sevdiğim çiçeğim böceğim Zeynep'ime armağan ediyorum . Seni seviyorum şebek :* <3 ONE DİRECTİON - SAME MİSTAKES ile okuuyun. BU ARADA MULTIMEDIA'DAKİ BENİM HİÇ SULANMAYIN -_-
Sinirden kıpkırmızı olmuş bir şekilde George'un evinde sorguya tutuluyordum . Gerçekten çok sinirlenmiştim . Bir zamanlar aşık olduğum sandığım adam bana nasıl böle şeyler söyliyebiliyordu?
''İnanmıyorum Maria sana . Niye Zayn'nin arabasına biniyosun ? Tamam bunu boşver neden elini tutuyosun? Biz birbirimize söz vermedik mi? Asla birbirimize ihanet edmeyeceğiz demedik mi?
George benim konuşmama fırsat vermeden konuşuyordu . Konuşurken nefes bile almıyordu. Artık dayanamayacağımı anladım .
'' George sen ne zaman değiştin ? Sen benim aşık olduğum adamdın. Artık seni tanıyamıyorum. Sen benim çocukluk aşkımdın. Ne değiştirdi seni? Sen benim aşık olduğum adam değilsin George. Başkalarını aldırmadan sadece sevdiği kadının sözüne inan George nerde ? Ben onu istiyorum. Ün sahibi olmuş , kin tutmayı öğrenmiş üstüne üstülük hiç bişey anlamadan , dinlemeden sürekli bağıran George'u istemiyorum.''
George iyce sinirlenmiş olacak ki ses düzeyini biraz daha arrtırdı
''SENİ KAYBEDERSEM ÖLÜRÜM . ANLADIN MI BENİ? SENİ KORUMAK İSTİYORUM. VE BU ANCAK DEĞİŞİRSEM OLUR!''
''Sen beni çoktan kaybettin ''
Artık yetti. Bıktım. Herşeyinden. Bana bu sözleri nasıl söylebiliyordu . Son sözlerimi söyledim ve kapıyı çarpıp gittim . Dışarda magazinciler vardı. Onları aldırmadan bir taksiye binip evime doğru yol aldım . Evde her zamanki gibi kimse yoktu . Annem ve babam Fransa'da yeni eşleriyle yaşıyorlardı. Beni hiç umursamadılar . Ben 5 yaşındayken ayrılmışlar. Ben 6 sene annemle , 6 sene babamla yaşadım . 17 yaşımda da Mary Teyzemin yanına yerleştim . O da ne şansdır ki geçen sene öldü . Ben 18 yaşımdan beri yanlız yaşıyorum . Annem ve babam yanımda yokken benim yanımda sadece Mary teyzem ve George vardı ama Mary teyzem öldükten sonra yanımda sadece George kaldı . Ama artık o da yok . Yanlızlık kaderime yapışmış gibi....
Eve girdiğimde gözüme George'la resimlerimiz takıldı. 5 tane çerçeveli fotoğrafı duvardan sert bir şekilde aldım. Birisi elimden düşmüş camı kırılmıştı . O an dayanamadım ve yere çökerek ağlamaya başladım . Hıçkırırak ağlıyordum ...Kapı çalıyordu ilk önce açmak istemedim ama sonra bu kişin Jaymi olma ihtimalini göze alarak kapıyı açtım . Evet kapıdaki kişi tek dostum Jaymi'ydi ( Arkadaşlar bu arada Jaymi eşcinsel bu yüzden aralarında bişey olma ihtimali yok ) Jaymi'yi görünce hemen sarıldım . Jaymi'de üzülmüş olacak ki bana sım sıkı sarıldı ve konuşmaya başladı;
''George çok üzgün Maria.''
''Ama bıktım Jaymi. Artık onun sınırları arasında yaşamak istemiyorum . Yada yeni George'u istemiyorum . Onun eski halini çok özledim .''
''Ama..''
Jaymi'nin cümlesini bitirmesine izin vermedim . Çünkü barışmamız için çabalayacağını biliyordum.
'' Aması yok Jaymi . Bitti. Artık George yok . Önüme yeni bir sayfa açacağım. Ve bu sayfada aşk olmayacak.....''
-YAZARIN ANLATIMI- (NAMI DEĞER PHéN)
Maria artık aşk istemiyordu . Ama aşk da bu değil miydi zaten ? Durduk yere aşık olmayı kim isterdiki ? Kim rahat bir koltuktan kalkıp dikenli bir koltuğa oturmak isterki? Aşık olmak kimsenin elinde değildir. Tabiki Maria'nın da öyle....
