SEN OLAMAZSIN

Bölüm Başlığı

Duyduklarım, gördüklerim mi yoksa yaşadıklarım mı yalandı?
Tijen Anne ve Ahmet Baba hemen çıktılar ardından. Gururum kırılmış çok incinmiştim. Bu olayı , her ikimizin ailesinin yanında yaşamak ayrı bir kederdi benim için. O an asla onu aramamaya ve bir daha görmemeye yemin ettim. En başından beri , aşık olan, seven , isteyen ve emek veren benmişim anladım.Oysa birlikteyken neredeyse bana aşık olduğuna inanmıştım.Boşanmamız gerektiğini anlattım her iki tarafa da. Tuhaf olan ne onlar ne de bizimkiler asla istemiyorlardı. Tijen Anne tam bir hafiyelikle olup biteni öğrenmiş ama anlatmakla anlatmamak arasında kıvranıyordu. Çok ısrar ettim ve anlattı. Eski sevgilisi Ayça , nişanlısından ayrılmış ve Kerem'i aramış.Gerisi , tanıdık hikaye...Oysa ben , başka bir kadını aklımdan bile geçirmemiştim.Demek ki çoğu insan böyle yaşıyor, böyle seviyor ve böyle yıkılıyordu.Tamam , dedim . Ben zaten istemiyorum artık. İstemiyorum...Yalandı oysa, tam aksi çok kıskanmış, çok özlemiştim.Onsuz bu evde nefes bile almak çok zordu.Hem kızmak, hem kırılmak , hem çok sevmek ne kadar zordu. Tijen Anne ve Annem'ler boşanma fikrime karşı çıktılar şiddetle. Kerem'in hatasını anlayıp geri döneceğinden emindiler.
Bir hafta boyunca hiç konuşmadık, görüşmedik. Sonra bir akşam kapı çaldı. Açtım...Gelen Kerem'di.Öylece kaldım. Ne konuşabildim, ne bağırıp çağırabilir, ne de..."Girebilir miyim ?" dedi. Hiç konuşmadan içeri doğru yürüdüm. "Öykü uyuyor ama" dedim. "Biliyorum, ben..." derken , yüzüme bakmaya çalışıyordu.Konuşmak istiyordum, bağırmak , çağırmak , hatta bir tokat atmak...Ama hiçbirini yapamadım. Bir ağlamak geldi ki, gözlerime, yüreğime...O görmesin diye, yanından uzaklaşmak istedim. Anladı ve sımsıkı sarıldı.
"Affet beni , ne olur affet...Biliyorum yaptığım büyük haksızlık ve telafisi olmayan bir şey. O bana geldiğinde ağlıyordu ve çok kötüydü. Eskisi gibi olabileceğimizi, beni sevdiğini söyledi.O an ne oldu bana bilmiyorum. Bir an söylediklerine inandım.Ve ona çok aşık olduğum Zaman'lara geri döndüm.Çok etkilenmiştim.O ruh halimle eve geldim, sonrasını biliyorsun...Ama çok pişman oldum yemin ederim. Yalnız seni sevdiğimi anladım.Seni ve kızımızı...Onula kaldığım ilk akşam anladım aslında.Ama utandım , kendimden ve yaptıklarımdan. Sana gelmekten, yüzüne bakmaktan utandım. Yine de dayanamadım ve geldim.Affet beni ne olur..."
Ben o bunları anlatırken öyle ağlıyordum ki, hıçkırıklarıma Öykü uyandı...Onun yanına koşmak istedim ama Kerem öyle sarılmıştı ki bana , " Tamam, bırak.Konuşuruz sonra. Öykü ağlıyor" dedim. Bıraktı ve benden önce Öykü'nün odasına çıktı. Odaya girdiğimde, ona sarılmış ağlıyordu, Yalan olamaz diye , düşündüm bir an...Sonra yaptıkları geldi aklıma. Hemen toparlandım. Bana dönerek " Kalabilir miyim?" diye sordu. Başımı evet anlamında salladım. Yatak odasına gittim ve kapıyı kapattım.Bazı duygular aynı anda yaşanıyordu.Sevmek ve nefret etmek gibi...Çok üzgün ve çok mutlu olmak gibi...Hem çok istemek ve hem de ayrı kalmak gibi...Aynı anda yaşanıyordu.