Ναί... η Αναστασία Νικολάγεβνα Ρομανόφ ήταν πράγματι ζοντανή κάποτε και ναι ήταν κόρη του Τσάρου της Πετρούπολης.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ήταν η μικρότερη κόρη της οικογένειας, όσπου ο αδερφός της Αλέξ ήρθε στον κόσμο να γίνει τσάρος...δυστηχός λίγο μετά τα μεσάνυχτα στις 17 Ιουλίου του 1918, ο γιατρός της βασιλικής οικογένειας Ρομανόφ, Γιουτζίν Μπότκιν, μπήκε στα δωμάτιά τους για να τους ξυπνήσει. Τους είπε να ετοιμαστούν γρήγορα, γιατί θα μεταφέρονταν σε μια πιο ασφαλή τοποθεσία. Οι Ρομανόφ ήταν φυλακισμένοι από τους Μπολσεβίκους από τον Μάρτιο και η ξαφνική εντολή δεν τους παραξένεψε. Σηκώθηκαν, ετοιμάστηκαν και κατέβηκαν ήρεμα τις σκάλες, συνοδευόμενοι από τους πιο πιστούς υπηρέτες τους. Οι στρατιώτες τους οδήγησαν σε ένα μικρό δωμάτιο στο υπόγειο και τους ζήτησαν να ποζάρουν για μία οικογενειακή φωτογραφία. Μη έχοντας άλλη επιλογή από το να υπακούσουν, πήραν τις θέσεις που τους υπέδειξαν. Ο Τσάρος Νικόλαος, η σύζυγός του, Αλεξάνδρα και ο μικρός τους γιος, Αλεξέι ήταν καθιστοί και πίσω τους στέκονταν οι τέσσερις κόρες τους, Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία. Οι κοπέλες είχαν ράψει στους κορσέδες τους τα κοσμήματα της βασιλικής οικογένειας για να τα κρύψουν από τους επαναστάτες. Το βάρος τους φάνηκε να πολλαπλασιάζεται μες στην κούραση και την αναταραχή της νύχτας, αλλά το υπέμειναν στωικά...Λίγα ακόμα λεπτά και όλα θα τελείωναν....
Ο θρύλος σχετικά με την πιθανή επιβίωση και απόδραση της Αναστασίας ξεκινά από το σημείο αυτό. Η Άννα Άντερσον, η διασημότερη από τις γυναίκες που ισχυρίστηκαν πως ήταν η Μεγάλη Δούκισσα, υποστήριξε πως προσποιήθηκε την πεθαμένη ανάμεσα στα σώματα των μελών της οικογένειας της και των υπηρετών τους, και πως κατάφερε να το σκάσει χάρις στη βοήθεια ενός πονόψυχου φρουρού που αντιλήφθηκε πως ήταν ακόμη ζωντανή...
"Сегодня день Анастасии,
И мы хотим, чтоб через насЛюбовь и ласка всей РоссииК Вам благодарно донеслась.Какая радость нам поздравитьВас, лучший образ наших снов,И подпись скромную поставитьВнизу приветственных стихов.Забыв о том, что наканунеМы были в яростных боях,Мы праздник пятого июняВ своих отпразднуем сердцах.И мы уносим к новой сечеВосторгом полные сердца,Припоминая наши встречиСредь царскосельского дворца."
