MISSTaken

Chapter 2.

"Anak sigurado ka na ba sa desisyon mong iyan". Kahit mahirap malayo sa inyo inay kakayanin ko toh kasi kung walang magsasakrepisyo na lumayo sa atin. Kaylan man hindi tayo aangat sa buhay.

"Oo nay kailangan saka para naman to sa inyo ni itay diba"Ngumiti nalang ako ng mapakla kay inay ayoko na iwan sya sa poder ni itay. Lalo na at iba ang yimpla ng ugali ni itay kapag ito'y nakainom.

Tatlong araw na ang lumipas nung nag usap kami ni inay na kla tiya mameng ako mag aaral. Pumayag naman sya at si itay ayun sa isang sulok tahimik lang na nakatanaw sa akin.

Ganyan si itay kapag hindi na kainom. Akala mo isang santo sa kabaitan at parang isang pipi kapag hindi sinasapian ng alak.

Humingi na din sya ng paumanhin sa akin doon sa ginawa nyang paglustay sa pera na dapat pang paaral ko.

Hindi naman daw nya ginusto yun. Wala akong magawa kundi patawarin si itay alam ko naman na yung ugali nya kpag nakainom.

Hindi namn talaga masama si itay iba lang tlga ang ugali nya kapag nakainom ito.
Para syang hayok na hayok sa alak kapag ito'y nakakatikim.

Kahit yung ugali nya na tahimik kapag walang ininum nagbabago na lamang ito kapag may alak ang kanyang tyan.

"Tay alis na ho ako". Tiningnan nya na lamang ako at tumango patunay na pumapayag sya sa desisyon ko.

Alam ko tay kung bakit ka ganyan. Panigurado pinapatay ka ng kosensya mo sa ginawa mo noong nkaraang araw.

"Patawad anak sa ginawa ko sayo hayaan mo pipilitin kung magbago" pabulong na samabit ni itay sabay panhik sa itaas.

Sana nga tay dahil yang alak na ngbibigay sayo ng kasiyahan yaan din ang papatay sayo ng dahan dahan.

At ayoko manyare yun sayo tay kasi yung pangarap mo para sayo ay unti unti kung tutuparin yun. Maghintay ka lang itay.

"Sige na anak anjan na sa labas yung driyber ng tiya mameng mo". Niyakap ko na si inay ng mahigpit. Ayoko umiyak sa harap nya patutunayan ko sa inay ko na kaya kung mamuhay sa sarili kung mga paa.

Dali dali akong labas sa aming bakuran. Di na ako nag aksaya ng oras para tumingin ulit sa inay ko. Baka bumuhos yung mga luha ko na knina pa nagbabadya.

Malayo ang romblon kung saan ako naroroon ngyon at sa pupuntahan ko patungo sa maynila alam ko na maninibago ako.

Makalipas ang isang buong araw ng biyahe nakarating na din kami sa tiya mameng ko.

Nasa labas pa lamang kami ng tarangkahan ramdam ko kung gaano kalaki ang bahay ni tiya.

Totoo nga ang sabi ni inay mayaman at mala donya si tiya mameng.

Naging maganda ang istado nya sa buhay dahil may nakilala syang dayuhan at ito ang ngbigay sa kanya ng marangyang buhay.

"O! Nandito kana pla angelica".
Tiningnan ko mula ulo hanggang paa si tiya. Malayong malayo na sya sa itsura na noong naroon pa lang sa probinsya.

Yung mukha nya na umaapaw sa pintura [make up guys xD]. At kung manamit e akala mo may pupuntahan.

"Kararating lang naman tiya".
Nakita ko syang nakataaa ang kilay.

"Donya ang itawag mo sa akin".
Pagtatama nya sa akin. Bakit donya? Pamangkin nya ako kaya dapat lang na taqagin ko syang tiya o tita diba? Nagulat man ako Oo nlang ang sinabi ko.

"Ayokong malaman nila na kamag anak kita dito kaya sonya ang itawag mo sa akin angelica". Tama nga si inay nag iba ang ugali ni tiya mameng. Nasilaw sa kayaman na minana nya sa namatay nyang asawa.

"Pumunta kna doon sa silid ng mga katulong at magbihis kana para pag usapan natin tungkol sa pag aaral mo".

Naiiyak ako sa trato sa akin ng tiya ko hindi ko lubos aklain na gaganyanin nya ako.

Sumunod na lamang ako sa utos ni tiya. Kahit papaano natuwa ako at tinupad nya yung pangako nya sa amin na pag aaralin nya ako.

Author's Note:
Yow, kung may gnyan kaung tita/tito naku naku banatan na ntin.hehe joke lang xD