Weerwolf Vloek

3.

Andreas had afscheid afgenomen van zijn vriend en was zich aan het klaarmaken voor de transformatie. *klop klop* "Binnen!", Andreas' moeder kwam binnen."Wat is er?", "Ik kwam gewoon is kijken hoe Het met je was.", "Zoals altijd...", hij ging met een zucht op zijn bed zitten. "Ik weet dat het niet fijn is als je transformeert en dat je dan veel pijn hebt." zei ze terwijl ze naast haar zoon gaat zitten.
"Maar geef de hoop niet op. Ik weet zeker dat je je ware liefde gaat vinden!", "Ach mam ik heb de hoop al lang geleden opgegeven. Wie zal er ooit houden van een monster?!". Ze was een beetje geschokt maar ook boos. "Andreas luidter goed naar me. Je mag dan s'Nachts in een weerwolf veranderen maar dat betekent nog niet dat je een monster bent. Je bent een aardige jongen. Heb je al ooit is iemand pijn gedaan in de vorm?", "Nee...", "Zie je het dan niet? Je mag dan een angstaanjagend uiterlijk hebben maar dat maakt je nog geen monster! Het gaat om wie je bent. Hoe je vanbinnen bent. En dat maakt van jou geen monster...". Andreas keek zijn moeder aan en begon te lachen "Bedankt mam. Dat is precies wat ik nodig heb.", hij en zijn moeder knuffelde totdat Andreas haar wegduwde. "Mam... De transformatie...ze begint..." ze knikte en ging de kamer gehaast uit. Zijn donkere haren begonnen langer te worden en kreeg overal haar. Zijn oren werden puntig en kreeg scherpe tanden. Zijn nagels werden langer en maakte krassen in de houten vloer. Zodra de transformatie klaar was huilde hij naar de maan. Hij deed de deur open en ging naar beneden. "Ik ga naar het bos.", "Vergeet je trui niet!", hij pakte zijn trui, deed hem aan en deed de kap ver naar voor zodat niemand zijn gespitste gezicht kon zien. Toen hij in het bos was deed hij zijn trui uit en ging naar de plaats waar hij echt alleen kon zijn.