Where life changes

Deel 4

Ik verstijf. We kijken naar elkaar en ik verdrink in zijn ogen. Ik wil wel iets zeggen, maar er komt niks uit mijn mond. Ook hij zegt niks. Hij. De jongen die voor me staat. De jongen met het bruine haar en bruine ogen. Een gezicht waar ik altijd naar zou kunnen kijken.

Na een paar seconden, die voelden als minuten, wordt mijn trans verstoord door Scott. "Heyy Sarah!" Hij komt de trap aflopen met een brede grijns. Ik kijk hem aan en groet terug. In mijn ooghoek zie ik dat de onbekende jongen me nog steeds aankijkt.
"Dude" hoor ik Scott zachtjes fluisteren terwijl hij de jongen aanstoot. "Hmm?" Antwoord hij op Scott terwijl hij me nog steeds aankijkt. Ik zet mijn liefste lach op en strijk een pluk haar achter mijn oor. Dat zie ik in films altijd namelijk. "Hey, ehm i-ik ben Stiles" en hij steekt zijn hand uit. Ik zeg mijn naam en pak zijn hand vast. Ik krijg het er warm van. Te warm. Ik kijk weer in zijn ogen en laat zijn hand los.
"Dussss" zegt Scott "kom binnen!"
Ze doen allebei een stap naar de zijkant zodat ik er langs kan. Ik stap naar binnen en kijk om me heen.

Het is altijd zo awkward voor mij om in een huis te komen waar ik nog nooit ben geweest. Ik weet niet waar ik heen moet en of ik nou wel of niet op de bank moet zitten. Of ik mijn schoenen uitmoet of niet. En als iemand vraagt wat voor drinken ik wil, vraag ik altijd 'wat heb je?' Zodat ik niet iets zeg wat ze niet hebben. En als ze het niet weten, wil ik water. Zo ben ik.

Volgens een een of andere filosoof mag je dat niet zeggen. Want als je dat zegt, zeg je eigenlijk dat je een puntenslijper bent. Omdat je dan eigenlijk zegt dat je al een essentie had, voor je existentie. Terwijl het bij mensen juist zo is dat je eerst een existentie hebt en dat je daarna je essentie opbouwt.
Oke wat ik nu zeg, snapt waarschijnlijk niemand. Tenzij je Sartre kent (die filosoof dus). Of tenzij je hem bent, wat niet mogelijk is, want hij is dood en hij was Frans, dus zou sowieso al geen enkel woord hebben gesnapt wat hier staat.

Ik ratel.
Ik dwaal af.
Ik ga verder.
Waar was ik ?

Ohja, ik loop dus naar binnen en kijk om me heen. "Zullen we weer naar mijn kamer gaan ?" Vraagt Scott. "Ik vind het goed" zeg ik maar. "Uhm en ehh jij Stiles ?" "Uh ja is goed hoor" antwoordt hij op mijn vraag. Scott loopt de trap op en ik neem aan dat het de bedoeling is dat we er achter aan moeten lopen. Stiles doet een stap naar achter om aan te geven dat ik eerst mag. Gentleman. Ik glimlach verlegen naar hem en loop achter Scott aan de trap op.