“Cynthia Mae Mandra!” pagkalingon ko nakita ko si Sandra tumatakbo papunta sakin
“oh nasan ka ba? Bigla ka na lang nawala kanina kaya nauna na ako dito sa canteen”
“pasensya na cha nawala ako kasi may pinuntahan lang kami ni Ronald”
“hay naku! Sandradita T. Razon! Inuna mo na naman yang boyfriend mo kesa sa bestfriend mo!” bigla akung binatukan ni Sandra “aray!”
“anung aray! Dapat lan yan sayo! Hoy cha! Sandra is my name and not SANDRADITA! Ang panget kay pakinggan and mas uunahin ko talaga yung boyfiend ko kesa sayo! Magboyfriend ka na din kasi!”
“yak ayoko nga! Wag mo ko igaya sayo noh! Tara na nga kumain na tayo”
“asus nasasabi mo lang yan kasi hindi ka maka move sa crus--”
“shhhhhh manahimik ka nga! Kumain na lang tayo!”
“ok fine!”
Hmm sa totoo niyan may tao kasi akong inaantay, tama si Sandra . habang kumakain kami ni Sandra sa canteen may dumaan sa gilid namin, hindi ko tinignan…..
“Cha! Si Austine Palazon oh! Dito din pala siya nag-aaral” nakatungo pa rin ako still kumakain pa din “diba siya yung crush mo for almost 4 years--” nasamid ako sa sinabi niya “alam mo ikaw SANDRADITA! Kumain ka na lang at manahimik!” kumain na lang kami ni Sandra at dumiretso na sa klase namin…
First year college na ako dito sa University of Commonerity, tama si Sandra may naging crush ako nung highschool ako first year to fourth year highschool at siya si Austine Palazon ang taong nagpaiyak sakin.. napaka over acting lang kasi nasasaktan ka sa taong hindi mu naman nakarelasyon kundi crush mo lang naman pero na realize ko na mas masakit pala kapag nagkagusto ka sa taong alam mong wala namang pag-asa magkagusto sayo..
