Bütün meleklerin ve en başta ailemin sürekli olarak ablamdan bahsetmeleri ve beni durmadan onunla kıyaslamaları artık çok sinirimi bozuyor. Dayanılıcak gibi değil. Hep o,herşeyde o bıktım artık
"Buralardan uzaklaşıp kafamı dinlemeliyim" iç sesim bana emir veriyor aklıma kaçırmama neden oluyor beni deli ediyordu. Ne yapıcam,ne edicem,nereye gidicem,of birsürü soru,birsürü karmaşa, başım ağrıyor kalbim deli gibi çarpıyordu. Artık ablam ile ilgili birşey duymak istemiyordum. İlk defa ona bu kadar sinir olduğumu fark ettim."Çok geç değil,henüz çok geç değil" kafamdaki ses artıyordu kalbim dahada hızlanmaya başladı farkında olmasamda ben değişiyordum. Bu çok farklı bir histi. " Bu evden uzaklaşmalıyım,yalnız kalmalıyım, ÇIK BU EVDEN..ÇIK VE ÖYLECE GİT..HADİ ÇIK,ÇIK ÇIK ÇIK..TERKET EVİ.. KENDİNİ BEĞENMİŞ ABLANA HADDİNİ BİLDİR... ÇIK EVDEN ÇIK VE İNTİKAM AL" off tanrım yardım et ne oluyor bana,tanrım yardım ışığını gönder "HADİ ÇIK ARTIK..TERKET VE YALNIZLIĞA ÇEKİL". Artık dayanamıyorum, bu evden gitmeliyim ve gidiyorum. Diyip öğlece ,o sinirle evden çıkıp uzaklara,çok uzaklara doğru uçtum. Yolda iç sesim bana hükmediyor beynimi ele geçiriyordu artık tek başımaydım. Ve değişiyordum güçlerimde farklılık vardı, bu iyimi kötümü bilemiyorum. Tek bildiğim korkmaya başlıyorum...
