Kaybolan Umutlarım

1.Bölüm

Annemin çığlığıyla uyandım .Göz gözü görmüyordu .Dumanlar beni ürkütmeye başlamıştı .Korkuyordum ,ayağa kalkmaya çalıştım ama yapamadım. Uyandığımda başımda beyaz önlüklü bir çok doktor gördüm .Gözlerimi açınca hepsinin yüZünde bir tebessüm oluştu.Hemen Aklıma annemin çığlığı geldi . Ailemin nasıl olduğunu sorunca doktorların yüzündeki tebessüm bir anda yok oldu ,bana acıyarak bakmaya başladılar . Anlamıştım bir çığlık attım hemen ayağa kalkmaya çalışsamda kalkmamla düşmem bir oldu. Ayaklarımı hissetmiyordum. İnsanlar neden sevdiklerinin arkasından haykıra haykıra bağıra çağıra ağlar? Bir anda gözümün önüne yangından önceki o gün geldi : annem babam kardeşim mutluyduk, hayatın kötü yüzünü görmüyorduk . Kahkaha sesleri yerine dün gece çığlık sesleri gelmesi hayatın acımasız olduğunun bir belirtisiydi. Bir doktor ,kardeşimin iyi olduğunu  sadece biraz duman dan etkilendiğini söyledi .Bir anda sevinsem mi yoksa üzülsem mi bilemedim .Doktor devam ediyordu eviniz çökünce ayağına beton düşmüş baban da seni kurtarmak için o betonu kaldırmaya çalışsa da başaramamış. Bu yüzden de sen artık ... Yeterrrrrr! Devamını duymak istemiyordum hala inanmıyordum iki gün önce annem gece gelip üşümeyim diye üzerimi örtmüştü. Bir gecede bütün hayallerim umutlarım tükenmişti.Çaresiz bir şekilde kardeşimi görmek istediğimi söyledim .Bir hemşire elinde tekerlekli sandalyeyle bana yaklaşıyordu . O anda bayılmışım hiçbir şey hatırlamıyorum... -Hemşirelerin ağzından- Yazık şu iki garibe.Hayatlarını Nasıl devam edecekler ki . Büyük ihtimalle birbirlerin den ayırıp bir yurda verirler.Küçük çocuğuda bir aile alır.Yazık daha küçük bu çocuk Nasıl kaldıracak bu olanları .Allah yardım etsin .... Hemşirenin dediklerini duyunca bir daha şok yaşadım . Ama yeter kardeşimi benden asla alamazlar . Hemşireyi çağırıp beni kardeşimin yanına götürmesini istedim Kardeşim Nilüferin çok Mutlu olduğunu görmek doğru bir karar verdiğimi gösteriyordu. Kaçıcaktık , kimsenin bizi bulamayacağı bir yere.Hemşireden su isteme bahanesiyle kardeşimi kucağıma otutturdum . Ve hastanenin arka kapısından çıktık. Kardeşim bana nereye gittiğimizi sorduğunda - Bizi kimsenin bulamayacağı bir yere dedim . Peki sen Neden yürümüyorsun ve annem ile babam nerde? Ben onları istiyorum . Deyince istemeden de olsa gözümden yaşlar akmaya başladı . Kardeşime sarılıp saatlerce ağladım. Çaresiz ve yorgun halimle saatlerce ( geçecekmiş gibi)...