Don't Let Me Go

hoofdstuk 1.

Tony's POV

Ik zat hier nu al 2 uur. Pepper was nog steeds aan het schreeuwen. Ik werd maar niet rustig. 'Ik moet naar binnen!' zei ik weer tegen Rhodey. 'Nee Tony. De dokters doen hun best,' zei hij zuchtend. 'Hoor je haar niet schreeuwen?! Straks gaat ze dood! Dat ding maakt haar dood!' schreeuwde ik en ik zag mensen vreemd opkijken. 'Ze gaat niet dood. En het is maar een baby,' zei Rhodey weer. Ik plofte weer neer. Pepper schreeuwde maar door. 'Dit was een grote vergissing,' mompelde ik. Rhodey ging naast me zitten. 'Pepper is een sterke meid. Ze heeft wel voor hetero vuren gestaan,' zei hij kalmerend. Plotseling was het stil. Pepper stopte met schreeuwen. Meteen rende ik de kamer in. Pepper lag ik bed. Er stonden 4 dokters naar haar. 2 mannen, 2 vrouwen. Een vrouw had iets in haar hand. Een baby. Onder het bloed. 'Pepper...' mompelde ik en liep naar haar toe. 'Hoe is het met haar?' Vroeg ik een dokter. 'Het gaat goed. Ze is alleen erg moe en zwak op het moment,' antwoordde de dokter. Ik gaf haar een kus op het hoofd. Toen draaide ik me om naar de baby. Pepper had de naam Jennifer bedacht. Ze was ondertussen gewassen. 'Bent u de vader?' vroeg de dokter. Het klonk zo vreemd. Vader. Ik was vader. Ik knikte. Ze gaf me de baby. Onhandig pakte ik haar vast. Ik keek in haar bruine ogen. Die leken op die van mij. Precies dezelfde. Ze was mooi. Ze was prachtig. Er sprongen tranen in mijn ogen. 'Gefeliciteerd. Hoe heet ze?' Vroeg een dokter. 'Jennifer,' zei ik trots. 'Jennifer Verginia Stark.'