❀ ေဝးခဲ့ရေသာအိမ္ျပန္ခ်ိန္❀
ငါယာထဲမွာေနရတာ စပါးငါးခါေပၚခ်ိန္
ေတာင္႐ွိခဲ့ၿပီေလ။
ငါနဲ႔လာတဲ့အေဖာ္ေတြ အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။
ငါဘာလို႔ျပန္ခြင့္မ႐ွိတာလဲ သခင္ကေျပာတယ္။
မင္းသခင္ေဟာင္းရဲ႕အေႂကြးကိုအေၾကဆပ္ရမယ္
တဲ့။
ငါ့ေက်ာေပၚမွာ ေလးလံလွတဲ့ ထြန္တံုးႀကီးကို
ထမ္းထားရတာတစ္ေန႔ေတာင္ကုန္ေတာ့မယ္။
ရြံ ့ႏြံေတြကနင္းရခက္လို႔သြားရတာပင္ပန္းလိုက္
တာ။
ေမာလို႔နားရင္လည္း ႀကိမ္စိမ္းကေက်ာေပၚကို
က်ေသးတယ္။
ငါကလည္း ထြန္ယက္ေပးရတယ္ ငါေမာလို္တန္႔
ေနတဲ့အခါ သခင္က ငါ့ကိုဆဲဆိုျပန္တယ္။
ေတာင္စြယ္မွာေနကြယ္လုၿပီ။ျပန္ဖို႔အတြက္အခ်ိန္တန္ၿပီ။
ေနပါဦး ။
ေစာပါေသးတယ္။
ေနက်မွျပန္ၾကတာေပါ့။
လြမ္းလိုက္တာ ဘယ္အခ်ိန္မွ အိမ္ကိုျပန္ရမွာလဲ?
ေအာ္...ဟိုမွာ အလုပ္႐ွင္အခ်က္ေပးေနၿပီ။
ငါအိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္။
ဟာ.....ဒါေပမယ့္ သိပ္ေမွာင္ေနၿပီ။
သြားၿပီ... ဒီညလည္း ငါ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာ
မဟုတ္ဘူး။
လယ္႐ုိးမွာဖ်င္ထိုးရင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ လူတစ္ခ်ိဴ ့က
ငါ့ကိုျဖဳတ္ေတြျခင္ေတြ အကိုက္သက္သာေအာင္
မီးထည့္ေပးထားၾကတယ္။
အာလားလား!!! မ်ားလိုက္တဲ့ျဖဳတ္ေတြပါလား
မႊားေတြကလည္း ယားပါဘိ။ အျမႇီးနဲ႔ဟိုရမ္းဒီရမ္း လုပ္ေနေပမယ့္ မရပါဘူး။
ခဏၾကာေတာ့ သခင္ေရာက္လာတယ္
ငါ့ေက်ာကိုပြတ္သပ္ေပးၿပီး မႊားေတြကို
႐ွာေပးတယ္။
အိုး....ေပါ့သြားတာပဲ။ သခင္ရယ္...မီးနဲနဲထပ္ထည့္ေပးပါအုန္း။
ဒီမွာ ေကာက္႐ုိးေတြလည္းကုန္ေတာ့မယ္။
ငါနဲ႔အတူထြန္ယက္တဲ့ေကာင္ကအငယ္ေလးရယ္
ဒီေကာင္ကူလို႔လည္း ငါနည္းနည္းသက္သာတာ။
ႏို႔မို႔ဆို တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ မလြယ္ဘူး။
သူ႔ကိုစကားနည္းနည္းေတာင္မေျပာရေသးဘူး။
"ေဟ့ ခ်ာတိတ္"
ငါလွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူေခါင္းေထာင္လာတယ္။
အလို! သနားစရာမ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔ပါလား။
သူ႔ၾကည့္ရတာ၄၊၅ ႏွစ္သားပဲ႐ွိပံုရတယ္။
ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုယ္ထည္ကအေတာ္ထြားသဗ်။
အင္းေလ ဒါေၾကာင့္လည္း ေစာေစာစီးစီးလယ္
ထြန္ရ႐ွာတာေပါ့။
