My New Life Ft. Niall Horan

1. Opnieuw aangereden

:) Al weer mijn 3e verhaal :) Ik wil graag dit verhaal opdragen aan @mimi_mouse want zij is in het echte leven (dus niet op wattpad :)) een hele toffe meid die er altijd voor iedereen is :) 

Ik reed op de fiets door mijn straat in Ierland. Ja, ik woon in Ierland. Het is een mooi land en ik woon hier al zo lang als ik me kan herinderen.

Op vier jaar na dan.

Maar ik reed weer op mijn fiets!

In het begin ben ik heel voorzichtig geweest zodat er niks kon gebeuren, dat is nu zo'n 3 maanden geleden.

Maar weer terug naar nu, ik fietste dus over de straat naar mijn huis.

Ik was al met mijn fiets op de helft van de stoep. Toen er weer een zwarte jeep aankwam rijden. Hij reed steeds sneller, toen reed hij de achterkant van mijn fiets.

De auto sleepte mijn fiets een paar meter mee.

Mijn linker been schuurde over de stoep heen waardoor mijn been open kwam te liggen.

Toen schoot mijn fiets een paar meter over de stoep en viel hij op me.

De auto reed gewoon door.

Het was weer een zwarte jeep.

"Kijk uit waar je rijd!" Gilde ik die jeep na. Het hielp natuurlijk niks. Ik duwde mijn fiets van me af en probeerde overeind te komen.

"Damn..." Mompelde ik. Ik bekeek mijn linkerbeen. Hij lag helemaal open.

"Shit, dat ziet er niet goed uit." Hoorde ik.

Ik keek op. Er stond een jongen voor me, hij had blond haar en blauwe ogen. Van die heldere blauwe ogen.

"Die auto reed gewoon door." Zei ik.

Hij knielde naast me neer en bekeek mijn been. "Moet ik je helpen?" Vroeg hij terwijl hij zijn hand naar me uitstak. Dankbaar pakte ik hem aan.

"Hoe heet je?" Vroeg hij terwijl hij me overeind hielp.

"Samantha. Hoe heet jij?" Vroeg ik toen hij me overeind had geholpen.

"Herken je me niet?" Vroeg hij. Ik bekeek hem goed.

"Nee." Besloot ik toen.

Hij keek verbaast. "Heb je de afgelopen vier jaar onder een steen gelegen ofzo?" Vroeg hij.

Ik werd rood. "Soort van..." Mompelde ik.

"O, sorry. wil je erover praten?" Vroeg hij.

"Ik wil eerst naar huis." Antwoordde ik.

Hij keek naar mijn fiets. "Moet je fiets nog mee?" Vroeg hij.

Ik keek naar mijn fiets. "Zet maar opslot, ik haal hem later wel op."

"Oké, kan je heel even op jezelf staan?" Vroeg hij bezorgt.

"Ik denk het." Hij liet me los en zette me fiets vast aan een lantaarnpaal. Toen kwam hij weer naar me toe.

"Waar woon je?" Vroeg hij.

"Een straat verder." Antwoordde ik.

"Oké, probeer op mij te leunen." Ik deed wat hij zei.

"Mooi, nu gaan we proberen te lopen." Ik knikte. We zette een paar stappen. De pijn in mijn been was te groot. Ik siste.  

"Gaat het?" Vroeg hij.

"Kan beter." Antwoordde ik met dichtgeknepen ogen.

Toen tilde hij me op in bruidsstijl. Mijn ogen schoten open.

"Wat doe je?" Riep ik verbaast.

"Je optillen en naar huis brengen." Antwoordde hij.

Ik rolde met mijn ogen. "Ben ik niet te zwaar?" Vroeg ik twijfelend

"Nee hoor." Antwoordde hij, en hij begon te lopen.

"Dit huis." Zei ik.

Hij begon te lachen.

"Wat is er?" Vroeg ik.

"Je bent mijn buurmeisje, en je kent me niet eens."

Nu moest ik ook lachen.

"Maar waarom heb ik je dan nog nooit gezien?" Vroeg hij terwijl hij me neerzette.

"Ik ben ongeveer vier jaar niet thuis geweest." Fluisterde ik, en ik keek naar de grond

Hij keek me aan. "Hoezo niet?"

Ik ging zitten op het opstapje en negeerde mijn stekende been. "Ik weet niet waar ik moet beginnen." Zei ik zacht.

De jongen kwam naast me zitten en en sloeg een arm om me heen. "Gewoon bij het begin."

"Eerst wil ik je naam weten." Zei ik terwijl ik de tranen uit mijn ogen veegde.

"Niall." Zei hij.

Ik glimlachte. "Ik herken je nog steeds niet." Zei ik lachend.

Hij deed alsof hij zwaar beledigd was, waardoor ik alleen maar meer moest lachen. Toen we uitgelachen waren, keek Niall weer serieus. "Wil je nog vertellen waarom je zo lang niet thuis was?"

Ik zuchtte en keek voor me uit. "Vier jaar geleden ben ik aangereden..." Begon ik. Hij trok me dichterbij zich. Ik voelde de tranen in mijn ogen branden.

"Je hoeft het niet te vertellen hoor." Zei hij zacht.

Ik keek hem aan. "Ik vertrouw je, ookal ken ik je nog niet eens een uur."

Hij pakte met zijn andere hand mijn hand en kneep erin, ik keek hem aan en zag een bezorgde, maar lieve grijns.

"De sukkel reed gewoon door. Doordat hij me aanreed, raakte ik voor drie jaar in een coma..." Ging ik veder.

"Heftig..." Mompelde Niall.

Ik knikte. "Ik werd vorig jaar wakker. Ik heb dus alles gemist. Mijn verjaardagen, school, vrienden, alles."

Hij keek me aan. "Kon je je nog iets herinderen?"

Ik knikte ja. "Ja, op het nummerplaat en het gezicht van de bestuurder na. Hij is nog steeds op vrije voeten." Eindigde ik mijn verhaal.

"Dus je hebt je leven weer opgepakt?" Vroeg Niall.

"Praktisch, in het begin was het erg moeilijk."

Hij keek me begripvol aan. "Dat snap ik."

Ik voelde een traan over mijn wang rollen. "Hé, Samantha. Niet huilen. Kijk hoe sterk je bent. Je hebt al dit achter je gelaten en je leven weer opgepakt." Moedigde hij me aan.

Ik glimlachte. Het was steeds harder aan het regenen. "Zullen we naar binnen gaan?" Opperde ik.

"Is goed." En hij hielp me overeind, en naar binnen.