Με θυμασαι;;

Κεφάλαιο 2

Ξύπνησα και κοίταξα γύρο μου, βρίσκομαι σε ένα ξένο μέρος και φοραω μόνο μια μπλούζα δυο παλάμες πανω από το γόνατο μου. Σηκώθηκα και πηγα προς το παράθυρο δίπλα υπήρχε μια βιβλιοθήκη και δίπλα ήταν κρεμασμένη μια φωτογραφία, την κοίταξα για λίγο και συνειδητοποίησα πως είμαι στο δωμάτιο του Στέφανου αλλά αυτος που ειν...

''Ξύπνησες;''

''από ότι βλέπεις'' είπα εκνευρισμένη

''γιατί μου πας κόντρα;''

Θα τον βαρέσω αν συνεχίσει έτσι

''ρωτάς και γιατί;;''

Αυτός δεν απάντησε απλα κοίταξε το πάτωμα

''εσύ με έμπλεξες σε όλα αυτά''

''ναι αλλά εσύ συμφωνούσες''

''ε τόσο χαζή είμαι και γω''

''δεν ήταν τόσο άσχημα''

''Τι δεν ήταν άσχημα που ήμασταν σε παράνομους αγώνες;; Που είχαμε μπλέξει στα ναρκωτικά και τα τσιγάρα;; Τι;''

''ναι αλλά τώρα είμαστε καλά''

''όχι Στεφανε δεν είμαστε καλά, εσύ φταις για όλα εξαιτίας σου τα έκανα όλα''

''Ε δεν θα ρίχνεις και το φταίξιμο σε εμένα''

''και σε ποιον να το ρίξω;''

''καλά πάνε αυτά τώρα σου έχω μια δουλειά''

''τι δουλειά'' είπα περιμενοντας να ακούσω τι βρομοδουλειά θέλει να του κάνω

''Σε 3 μέρες γίνεται αγώνας στο βουνό''

''και;''

''θελω να τρέξεις εσύ''

''τι; Δεν κατάλαβες είσαι μόνος σου σε αυτό''

''δεν μπορείς να αρνηθείς'' είπε χαμογελώντας μου ειρωνικά

''και γιατί δεν μπορώ'' του απάντησα το ίδιο ειρωνικά

''ξέρεις τους κανόνες της συμμορίας

1ος δεν προδίδουμε τα σχέδια

2ος η απόφαση του αρχηγού είναι διαταγή

3ος δεν μπορείς να φύγεις από τη συμμορία έκτος αν πάθεις κάποιο σοβαρό ατύχημα''

''τα ξέρω όλα αυτά αλλά δεν μπορώ να τρέξω''

''γιατί;''

''δεν έχω αμάξι, έχω καιρό να οδηγήσω και προτιμώ να έχουμε αποστάσεις''

Αυτός με κόλλησε στον τοιχο και ήρθε κοντά μου, βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής, ήθελα τόσο πολύ να φιλήσω αυτά τα χείλη ξανά, αυτά τα χείλη που με σκότωσαν, που με έκαναν χίλια κομμάτια.